نشود فاش کسی آنچه میان من و توست                       تا اشارات نظر نامه رسان من و توست

ابتهاج

دوش لعلش عشوه ای میداد حافظ را ولی              من نه آنم کز وی این افسانه ها باور کنم

من ز مسجد به خرابات نه خود افتادم                    این هم از عهد ازل حاصل فرجام افتاد

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین                             خاموشی شرط وفاداری بود ، غوغا چرا

دل تو نامه عقل و سخنت عنوانست                 بکوش سخت و نکو کن عنوان را

ناصر خسرو

مرا در منزل جانان ، چه امن عیش چون هر دم                          جرس فریاد می دارد که بر بندید محمل ها

حافظ

تو جوشان چشمه ای، من تشنه ای بی تاب                         بر آ، سرریز کن، تا جان شود سیراب

یا رب از دل مشرق نور هدایت کن مرا                       از فروغ عشق، خورشید قیامت کن مرا

تا به کی گرد خجالت زنده در خاکم کند؟                     شسته رو چون گوهر از باران رحمت کن مرا

خانه آرایی نمی آید ز من همچون حباب                      موج بی پروای دریای حقیقت کن مرا

…

صائب تبریزی