اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را/به خال هندویش بخشم سر و دست و تن و پا را

هر آنکس چیز می بخشد ز ملک خویش می بخشد/نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را(صائب همشهری!)

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را/به خال هندویش بخشم تمام روح و اجزا را

هر آنکس چیز می بخشد به سان مرد میبخشد/نه چون صائب که می بخشد سر و دست و تن و پا را

سر و دست و تن و پا را به خاک گور میبخشند/نه بر آن ترک شیرازی که برده جمله دلها را! (شهریار همشهری!)

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او/زان سفر دراز خود عزم وطن نمیکند (حافظ)

ما شیخ و واعظ کمتر شناسیم/یا جام باده یا قصه کوتاه

آئین تقوا ما نیز دانیم/لیکن چه چاره با بخت گمراه(حافظ)

تو گر خواهی که جاویدان جهان یکسر بیارائی/صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت

من و باد صبا مسکین و سرگردان بی حاصل/من از افسون چشمت مست او از بوی گیسویت   (حافظ)

دل رام دستت شد ولی بر وی میفشان آستین                      ترسم که ناگه رم دهی این مرغ دست آموز را

وحشی بافقی

وادی سرگشتگی در من نفس نگذاشته است                پای خواب آلوده ی دامان منزل کن مرا

صائب تبریزی