پاسخ های ارسال شده در انجمن
-
نوشته‌ها
-
والله دقیقا نمیدونم چون خودم معاون گروهی نیستم تا تفاوتشون رو بدونم، اما حد اقل اینه که مدیر تمام اختیارات رو داره، اما معاون مثلا نمیتونه گروه رو حذف کنه.
ریلکسیشن یعنی آرامش. به هر روشی که میتونید به آرامش برسید. یوگا فقط مختص ریلکسیشن نیست. یوگا دو بخش داره. بخش بدنی و بخش ذهنی. این دو بخش باید در کنار هم انجام بشن که نتیجه ی مطلوب رو داشته باشیم. با این حال خودم که یوگای بدنی کار کردم تاثیر بسیار بسیار مثبتی روی آرامش ذهنم داشته. قرار نیست با یوگا کسی رو شفا بدیم یا از آینده باخبر بشیم. یوگا برای سلامت فکر و جسم انسان هست.
این روش سیلوا و هیپنوتیزم و غیره، به نظر من هدفشون سلامت شخص نیست، این ها میخوان با استفاده از انرژی کارهایی رو بکنن. اشتباه نکنید نفی نمیکنم این روش ها رو. اتفاقا برام جالبه. در مورد سیلوا از پایه شروع کن بگو چه کار باید بکنیم؟
فعلا از ۱۰۰ بشمریم بیایم عقب؟
ممنون از این همه وقت و حوصله ای که گذاشتید و این چنین اطلاعات کاملی که در اختیارمون گذاشتید.
به نظرم اشتباه کردند که هنوز طرحشون رو کامل نکرده اجراش کردند. اول باید به اندازه ی کافی بستر رو محیا میکردند بعد دست به همچین تغییر بزرگی میزدند. با این توصیفاتی که شما کردید، سختی های زیادی در انتظار مجریان این تغییر هست.
فایل رو میتونید به ایمیل medicamin@gmail.com ارسال کنید.
متشکر.
دانشجو هرچه قدر هم که دانش جو باشه و ویژگی های ایده آل یک دانشجو رو داشته باشه، باز هم دنبال امنیت درسی خودش باید باشه. نباید کارهایی بکنه که باعث بشه آینده ی درسیش به خطر بیفته.
بنابر این دانشجوی ایده آل، توی کشور ما، از نظر من، کسیه که انرژیش رو بذاره برای خود درس خوندنش. بعد که درسش با خیال راحت تموم شد، بلند شه بره اون طرف و یکم با علم روز بیشتر آشنا شه، تحقیق کنه، (البته بستگی به رشته اش داره). و بعد تصمیم بگیره برگرده ایران، یا بر نگرده. که به نظر من برنگرده به نفعشه.
توی این مملکت و توی این دانشگاه ها، دانشجوی خوب هیچ معنی ای نداره. هر کاری بخوای بکنی که دانشجوی خوب باشی، سرت رو به یه نحوی میکنن زیر آب!
این نظر من بود، بحث رو منحرف نکنیم. از ویژگی های دانشجوی خوب بگید…
ما که همین پرستاران رو هم نگاه نمی کنیم…
ببینم، این فیلم ها چه فایده ای میتونن داشته باشن؟ کدم بیمارستان ما، کدوم پرستار ما، کدوم دکتر ما و کدوم پرسنل بیمارستانی ما مثل فقط یه مورد از این سریال هاست؟!!
لطفا حرف از بهتر کردن اوضاع نزنید که اصلا تو کتم نمیره.
اگه میخواید بفهمید در چند ساعت اخیر چه مطالبی در سایت منتشر شده، خب اینکه واضحه، قسمت فعالیت ها رو ببینید. که یه خلاصه هم از هر نوشته ای توش هست.
اگه میخواید موضوعات دسته بندی بشن و کاربر راحت اونها رو پیدا کنه، خب گروها برای همین ساخته میشن که هر زمینه ای در گروه خودش مطرح بشه. و با کلیک کردن روی قسمت گروه ها (از منوی بالای سایت) میتونید لیست گروه ها رو ببینید. و با کلیک کردن روی هر گروه میتونید لیست تاپیک های مطرح شده در اون گروه رو ببینید.
به نظر من مباحث طوری نیستن که بشه اون طوری که شما میگید طبقه بندیشون کرد و برای رسیدن به یه موضوع گام به گام پیش رفت. اگر هم میخواید لیست همه ی تاپیک هایی رو که در گروه ها ارسال شده‌اند ببینید، از همون منوی بالا به قسمت انجمن ها برید.
دوستی در مجمع عمومی سایت فریاد زده که استفاده از سایت سخته و آدم سردرگم میشه. به نظر خودم توضیحاتی که در نواحی مختلف سایت قرار دارن به اندازه ی کافی گویا و راهنمای کاربر هستند. شما در مورد ایجاد یک تاپیک جدید پرسیدید. کافی بود به گروه مورد نظرتون برید و به قسمت انجمن های اون گروه برید و بعد دکمه ی تاپیک جدید رو میبینید. یا برای ساخت یک گروه، به قسمت گروه ها برید و دکمه ی ساخت یک گروه رو ببینید.
من به همه پیشنهاد میکنم ده دقیقه فقط، وقت بذارن و سایت رو کشف کنن! به پروفایلتون برید، قسمت های مختلفش رو ببینید. و ببینید هر قسمت چه اطلاعاتی رو بهتون میده و …
با این حال سر فرصت حتما یک راهنمای بهتری تهیه می کنم. هر چند به این معتقدم که راهنما باید به خلاصه ترین شکل ممکن باشه تا کاربر حوصله ی خوندنش رو داشته باشه. من به شخصه هرگز راهنمای هیچ سایتی رو نخوندم. از بس که طولانی هستن و توضیح واضحات دادن.
شاید هم بشه دانشگاه آکسفرد! یا هاروارد. یا شاید هم کمبریج. جان هاپکینز چطور؟
قرار نیست رئیس دانشگاه تنها کارمند یه دانشگاه باشه. هر دانشکده ای برای خودش یه رئیس داره. این ها همه با هم برای دانشگاه تصمیم میگیرن. نه تک نفری. دانشگاهی که یک بعدی باشه میشه موسسه، نه دانشگاه.
نه حجمش کم نیست! یک CD یا بیشتر هم میشه! من توزیع (نسخه) پارسیکس رو پیشنهاد میکنم. سایت رسمیش. راهنمای کاربری پارسیکس. کتاب پارسیکس. خریداری DVD پارسیکس. فروشگاه سیتو. فروشگاه لینوکس شاپ.
اول راهنمای کاربری پارسیکس رو کمی مطالعه کنید. میتونید DVD نسخه ی ۳.۵ موسوم به فرانکی رو از فروشگاه های اینترنتی بخرید.
باید بهتون بگم، لینوکس خیلی با ویندوز فرق داره. مفاهیمی که توش بکار برده میشه بسیار متفاوت هست با ویندوز. توی لینوکس دیگه نصب نرم افزارها مثل ویندوز نیست. تفاوت های زیادی هست. اما این تفاوت ها شیرینه! در ضمن، یه نکته د مورد نرم افزار های لینوکس. نگید که نگفتی! شما نمیتونید نرم افزار های ویندوز رو توی لینوکس نصب یا اجرا کنید. و بر عکس. البته با یه سری شبیه ساز ها مثل wine میشه یه تعداد کمی از نرم افزار های ساده ی ویندوزی رو توی لینوکس هم اجرا کرد. اما احمقانه است!! هر پلتفورم ( یعنی ویندوز / لینوکس) قوانین مخصوص به خودش رو داره. به عبارتی فایل های exe توی لینوکس شناخته شده نیستند. چون با زبانی نوشته شده اند که لینوکس اون رو نمیفهمه. بسته های نرم افزاری لینوکس هم توی ویندوز شناخته شده نیستند. به همون دلیل.
اما معادل های نرم افزاری در لینوکس وجود داره. یعنی مثلا برای Microsoft Office در ویندوز، Open Office در لینوکس وجود داره. برای Acrobat Reader در ویندوز، معادل های زیادی در لینوکس وجود داره تا PDF ها رو باز کنن. برای اتوکد، نرو، و .. و .. و … خیلی زیاده.
لینوکس دو تا بدی برای یه کاربر خونگی ممکنه داشته باشه. البته از نظر من. یک اینکه بساط بازی های گرافیکی بالا مثل فیفا و خیلی چیزای دیگه من اسمشون رو نمیدونم در لینوکس وجود نداره. چون براش بازی نمینویسند. بازی ها برای کسب پول نوشته شدن، توی لینوکس نمیتونن پول زیادی برای صاحبانشون به ارمغان ببرن! موضوع دوم اینترنت هست. اگر در لینوکس به اینترنت پر سرعت دسترسی نداشته باشید، تقریبا فلج به حساب میاید!!! میدونید چرا؟ چون بسیاری از چیزهایی که ما لازم داریم تا بتونیم کارهایی که توی ویندوز میکردیم توی لینوکس هم بکنیم، به صورت CD در بازار وجود نداره و ما مجبوریم اونها رو دانلود کنیم.
وصل شدن به اینترنت dial up در لینوکس هم دردسر های خاص خودش رو داره. باید مودم رو به لینوکس بشناسونید. برای همین میگم اول کمی راهنما ها رو مطالعه کنید تا تقریبا دستتون بیاد که وارد چه جور دنیایی قراره بشید. اما اینو بدونید که گه بتونید راه های زنده موندن توی این دنیا رو پیدا کنید، حاضر به ترکش نمیشید.
آقا خداییش این دو تا رو نمیتونی از هم تفکیک کنی. مگه میشه یه انسان از زندگیش فقط لذت ببره؟!! این که میشه حیوان! بالاخره باید تلاش کرد باید زحمت کشید… یکی بنا میشه، یکی برج ساز میشه، یکی کارخونه دار میشه، یکی پرستار، کارگر شهرداری، دندون پزشک، نون‌وا، سنگ تراش، مکانیکی … یکی هم میشه دکتر. چرخ زندگی باید بچرخه. هر کدوم اینها طبق تلاششون از زندگیشون لذت هم میبرن. چرا شما فکر میکنی یه کتر یا دانشجوی توپ از زندگیش لذت نمیبره؟! لذت های هر کس با دیگری فرق داره. من ممکنه یه جور کارها برام لذت باشه، شما ممکنه یه جور.
ممکنه اون دانشجوی توپی که میگی لذت بردن براش یاین باشه که هر هفته پاشه بره کوّ جنگل، سینما، تئاتر، بره توی ارکستر موسیقی ساز بزنه، توی ورزش مقام بیاره… ممکن هم هست لذت هاش اینها نباشن.
طرف درس میخونه، در کنارش طوری عمل میکنه که از زندگیش لذت هم ببره. این دو تا رو باید در کنار هم داشت. نه در مقابل هم. هنر انسانیت باید همین باشه که همه چیز رو در کنار هم بتونه به تعادل برسونه. وگرنه تفاوت چندانی با حیوانات نداره.
بله مسلمه که باید فرستاد! نه به خاطر امتیاز و مقام، به خاطر شناسوندن اون طرح یا مقاله به انواع گروه ها. بالاخره طرف کاری کرده که بخاطرش زحمت کشیده، باید اون کار رو به همه معرفی کنه. به نظر من خیلی مسخره است که فقط به یک یا دو تا کنگره فرستاد.
وقتی میگم تحقیقات توی این مملکت به جایی نمیرسه به خاطر همینه. چون بعضی ها اصلا به فکر پژوهش نیستن. دنبال امتیاز و حال کردن و تفریح‌اند. برای همین ممکنه خیلی ها مقاله ی استادشون رو بردارن به اسم خودشون شرکت کنن. تحقیق که کار یه سال دو سال نیست. باید چندین سال پای یه پروژه زحمت کشید. وگرنه بررسی فلان دارو روی کلیه ی موش های سوری، چه سودی به علم داره؟ جز اینکه وقت و پول و انرژی رو هدر میده. طرف اینو میده واسه پایان نامه‌اش !!! باید صبور بود و به پژوهش اهمیت داد.
لینوکس یک نوع از سیستم عامل ها است که انواع مختلف داره. مثلا ویندوز هم یک سیستم عامله. لینوکس ها با ویندوز یه فرق اساسی دارن. اونها open source هستند. در حالی که ویندوز open source نیست. open source یعنی چیزی که کد برنامه اش در اختیار همه به صورت رایگان وجود داره. هر کسی میتونه کد برنامه رو بگیره و تغییرات دلخواهش رو بده و بعد به بازار عرضه کنه. توی فارسی به اصطلاح به این ها میگن نرم افزار آزاد. در دنیای نرم افزار آزاد همه میتونن به هم کمک کنند. میتونن مشکلات هم رو بررسی و رفع کنند. هیچ وقت کسی معطل نویسنده ی نرم افزار نیست. مثلا اگه یه مشکلی توی ویندوز پیش بیاد، باید منتظر بمونیم تا تیم مهندسین مایکروسافت برای اون مشکل راه حلی ارائه بدن. در حالی که در نرم افزار های آزاد هر کسی که بلده میتونه مشکل رو حل کنه و در اختیار همه قرار بده.
لینوکس هم یک نرم افزار آزاده. کسی بابت استفاده از اون پول نمیده. متعلق به یه سازمان خاصی نیست که حق انحصاری گسترش اون رو داشته باشه. بحث در مورد نرم افزار آزاد و غیر آزاد زیاده. نمیخوام وارد اون قضیه بشم. اما خلاصه ی مطلب اینکه توی نرم افزار غیر آزاد، هر چی که نویسنده نرم افزار بخواد همونه. اما توی نرم افزار آزاد، هر چی که استفاده کننده بخواد میتونه انجام بده.
برای همین انواع و اقسام لینوکس وجود داره. با اسم ها و کاربردهای متفاوت. چون هر گروهی بسته به نیازی که احساس کرده وجود داره یک نسخه از لینوکس رو ایجاد کرده و وارد بازار کرده. مثلا معروفترین اونها Redhat بود که قبلا رایگان بود اما الآن شرکتش داره کارهای تجاری و پشتیبانی از محصولش میکنه و بابتش پول میگیره. از لینوکس های معروف میشه به ubuntu (اوبونتو) Fedora (همون ردهت، اما کمی متفاوت)، SUSE ، sabayon و …. خیـــــلی زیاده. لیست کاملی رو میتونید از سایت http://distrowatch.com ببینید.
در این بین، ایرانیها هم دست به کار شدند و نسخه ای از لینوکس رو درست کردند که با نیازهای کاربران فارسی زبان همخوانی داشته باشه. و برنامه هایی رو توی نسخه ی خودشون (موسوم به پارسیکس) قرار دادن که مورد نیاز کاربران ایرانی باشه. به نظر من یکی از بهترین سیستم عاملهایی که در زمینه لینوکس وجود داره همین پارسیکس خودمونه.این هم سایتش: http://parsix.org .
دنیای لینوکس خیلی لذت بخشه. وقتی شما وارد این دنیا میشید همه چیز در کنترل شما است. شما میتونید هر کاری که دلتون خواست با کامپیوترتون بکنید. (البته به شرط اینکه بلد باشید). هر مشکلی که براتون پیش بیاد میتونید خودتون حلش کنید. میتونید ایراد کار رو ببینید و مستقیم برید روی همون تمرکز کنید. اما توی چیزی مثل ویندوز شما دائما باید دنبال کرک برنامه ها باشید، اگه مشکلی پیش بیاد ویندوز فقط بهتون پیغام خطا میده و دستتون برای حل اون مشکل کاملا بسته است. بعضی وقت ها هم که اصلا نمیشه فهمید مشکل از کجا است!
لینوکس ویروس های ویندوز رو نمیفهمه! یعنی از شر ویروس و تروجان و این حرفها راحتید… دیگه لازم نیست دنبال آنتی ویروس باشید. نگران از دست رفتن اطلاعات بوسیله ویروس ها نیستید…
برای هر سوالی که در لینوکس برای شما پیش بیاد حتما جوابی در اینترنت وجود داره. چون بالاخره یک نفر یک جای دنیا به اون موضوع فکر کرده و براش راه حلی ارائه داده.
ادامه دارد…
آقا چرا این دوتا رو میذاری روبروی هم؟!! من اصلا سوال رو نمی فهمم! علم بهتر است یا لذت… واقعا نمیتونم درک کنم یعنی چی…
اوه اوه اوه! چی میبینم!! آشنایی با لینوکس؟!! خدای من! چه قدر علاقه مند داریم! دکتر جان دم شما گرم… حتما سعی میکنم اینجا رو ادامه بدم.
خیلی خوب شد. باعث شد برم دنبال کارهایی که مربوط به پزشکی میشه توی لینوکس انجام داد… حتما اینجا رو ادامه میدم. ممنون.
من اگر رئیس یک دانشگاه بودم…
اولا یک دانشگاه باید اون قدر بزرگ باشه که همه ی رشته ها توش تدریس بشه. و در نقاط مختلف شهر نباشه.
دانشگاه باید اول از همه معماری آکادمیک داشته باشه. چون ابتدا آدم جذب ظاهر یه محل میشه. یک دانشگاه ایده آل در نقطه ای از شهر بنا شده که شلوغ نیست. نمیگم خارج از شهر توی بیابون! میگم توی شهر، اما نه جای شلوغ.
نکته دوم، یه دانشگاه محل تولید علم هست. پس آدم باید قسمت زیادی از وقتش رو در دانشگاه بگذرونه. پس اونجا باید احساس راحتی بکنه. یعنی باید امکانات رفاهی دانشگاه در حد کافی باشه.
پارکینگ!! آقا یه دانشگاه باید پارکینگ درست حسابی داشته باشه تا استاد و دانشجوی مملکت نیاد وسیله نقلیه‌اش رو بذاری توی محوطه دانشگاه!
آزمایشگاه های دانشگاه من (!!) مجهز هستند. یعنی میشه از اون ها یه چیزی کشید بیرون و گفت این علمه! کلاسهای درس دانشگاه نباید از لحاظ امکانات تدریسی کم و کاستی داشته باشند. تمام کامپیوتر های دانشگاه با هم شبکه هستند. (در نتیجه یک شبکه ی داخلی از اطلاعات توی دانشگاه وجود خواهد داشت.). اساتید دانشگاه باید یک آزمون ورودی رو بگذرونن تا بتونن وارد دانشگاه بشن و مسئولیت تربیت یک دانشجو رو به عهده بگیرن. اساتید بی حوصله و کم کار جایی در دانشگاه من (!) ندارند.
توی دانشگاه من (!) دانشجوها طوری آموزش میبینن که باورشون بشه دارن چیزی یاد میگیرن و اون ها برای یادگرفتن علم اونجا هستند، نه برای دختر بازی!!! خب البته این کار آزاده، ولی فرایند تدریسی طوری پیش خواهد رفت که دانشجوها و اساتیدی که خارج از اهداف پیشبردی علم حرکت کنند از سیستم حذف میشن.
بین دانشکده های مختلف همکاری وجود داره. مثلا هر دانشکده ای در دانشکده های دیگه یک دفتر کوچیک داره. مثلا دانشکده هنر در سایر دانشکده ها، یا پزشکی در سایر دانشکده ها و ….
دانشگاه من (!) up to date هست! یعنی به طور پیش فرض (by default) به اینترنت وصل هست و اساتید باید طبق مطالب روز تدریس کنند. این یعنی پویایی. یعنی پیش رفتن با دنیا و گاهی دنیا رو به پیش بردن…
دانشگاه من باید طوری باشه که دانشجو حاضر نباشه ترکش کنه و بره توی خیابون دنبال مسخره بازی و وقت تلف کردن. باید با دانشجو ها ارتباط مستقیم داشت. رئیس دانشگاه خودش باید با دانشجوها و اساتید جلسات مدوّنی ترتیب بده و رو در رو بشینه به نظراتشون گوش بده.
خلاصه بگم، دانشگاه من در حال رشد خواهد بود. کسی به فکر فرار از اون نیست. همه دوست دارن توش بمونن و به رشد همدیگه کمک کنن!
خیــــــــلی آرمانی است! می دانم! ولی خب دانشگاه منه دیگه! 😉
