مرهم نمی نهی به جراحت نمک مپاش        نوشم نمی دهی به دلم نیشتر مزن…

یافتم روشندلی، از گریه های نیمه شب                         خاطری چون صبح دارم، از صفای نیمه شب

رهی معیری

تازمانی كه دلم سوى خداپرنكشد                                 تازمانی كه اجل خط ونشانی نكشد

دارمت دوست به حدى كه خدامیداند                              راز‎ ‎این قصه فقط  باد صبا‎ ‎میداند 

تو که یک گوشه ی چشمت غم عالم ببرد                             حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد….