پاسخ های ارسال شده در انجمن
-
نوشته‌ها
-
بسیاری از مشکلات به خاطر قوانین هست. مثلا چون کمیته ی ما زیر نظر معاونت پژوهشی دانشگاه هست برای هر گونه درخواستی مثلا یک میز باید نامه نگاری های طولانی طبق روال اداری با معاونت پژوهشی دانشگاه صورت بگیره. حالا منظورم این نیست که جواب نمیدن بلکه روند طولانی و نیاز به حوصله داره. البته مسئولین هم حق دارند و قانون اینو میگه. در حالی که سایر تشکلات خیلی راحت از طریق دانشکده به خواسته هاشون میرسند. حالا شما این را هم در نظر بگیرید فاصله دانشکده تا دانشگاه دوساعت و نیم رفت و برگشت دربستیه!
دکتر مهدی جان یه کم بیشتر توضیح بده منظورت دانشگاه خاصیه یا بخشنامه سراسریه؟
البته به نظر من این هزینه شرکت در کنگره نباید از حساب کمیته تحقیقات داده بشه چون واقعا با این چند میلیونی که بودجه کمیته هست خیلی هنر کنیم طرح های تحقیقاتی تصویب بشه و کارگاه برگزار بکنیم و برای دانشگاه هایی که ورودی بیشتری دارند این پول کفاف شرکت در کنگره نمیکنه.
معاونت پژوهشی دانشگاه باید هزینه رو تامین کنه. منم با خانم دکتر ناهید موافقم. الآن متاسفانه وضع همینه که دانشجو باید دنبال دانشگاه باشه . دانشجو از معاونت پژوهشی به معاونت دانشجویی و برعکس پاس داده میشه و آخرش هم…
اکثر کنگره ها برای دانشجویان امتیاز ندارند و فقط اساتید و فارغ تحصیلان امتیاز دارند. برای همین هم دانشگاه به استادان هزینه شرکت و سفر و اقامت و حتی چاپ پوستر رو میده . تازه آخر سال هم حق پژوهانه میده به استادان صاحب مقاله که البته باید هم بده.
اصلا باید کنگره های خارج از کشور را هم دانشگاه هزینه کنه ولی مثل همیشه به مرگ گرفتن تا به تب راضی بشیم!
به نظر من اساسنامه کمیته های تحقیقات دانشجویی کشور و دانشگاه ها کلی اشکال و نقص و خلاء داره نظر شما چیه؟
سلام. منم به دکترهای جدیدی که به جمعمون اضافه شدن از صمیم قلب تبریک میگم. در مورد دانشگاهو رتبه و این مسائل فقط یک چیزی می تونم بگم که تا الآن حتی یک استاد هم تو کلاس رتبه ی کسی رو نپرسیده و این مسائل در دانشگاه اصلا مهم نیست واقعا یک ترم که می گذره کنکور ازیادت میره . دانشگاه خیلی مهم نیست دانشجو مهمتره. اون چیزی که باعث میشه یک پزشک از خودش رضایت پیدا کنه ، رضایت بیماران و بهبودی اونهاست و ندیدم هیچ دکتری پس از فارغ التحصیلی روی روپوش سفیدش اسم دانشگاهشو حک کنه که کدوم دانشگاه درس خونده! مهمترین چیز اول اخلاق بعد مهارت و علمه. درضمن به روش کنکور و دبیرستان درس خوندن در دانشگاه جواب نمیده. تو یکی از تاپیک ها روش درس خوندن بحث شده حتما یک مطالعه ای بکنید. اگر سوالی داشتید مطرح کنید دوستان و بنده حتما جواب خواهیم داد. موفق باشید
من که بین ریاضی و فیزیک و هندسه هیچکدوم رو انتخاب نمی کنم با وجود اینکه در دبیرستان علاقه داشتم و تو این درسا قوی بودم. من خودم به شخصه با موزیک بیشتر از هرچیز دیگه ارتباط برقرار میکنم. مخصوصا موزیک های معروف مثل موزیک متن فیلم های معروف، آهنگ های یانی،بعضی قطعات بتهوون، آهنگ های قمیشی و کلا پیانو و گیتار ملایم. هروقت خسته میشم موزیک متن فیلم سینماپارادیزو گوش می کنم و واقعا احساس می کنم که موزیک با من حرف می زنه. من وقتی موزیک گوش می دم مخصوصا ترکیب چند ساز ، برام خیلی لذت بخشه که تمرکز کنم رو یه ساز تا آخر آهنگ. مثلا یه موزیکی 3 تا گیتار با یک پس زمینه پیانو داره و من دوست دارم هربار که گوش میدم فقط روی یک سازش تمرکز کنم و این برای من لذت بخشه مخصوصا وقتی که تصور کنم که حرکات انگشت نوازنده موقع نواختن چطوره! این برای من لذت بخش ترین کاره و با وجود اینکه تا حالا وقت یا بهتره بگم همت یادگرفتن ساز دلخواهم رو نداشتم ولی مطمئنم یه روز دنبال موسیقی میرم. شما چطور؟ رابطتون با موسیقی چطوره؟
حل شد !
شاید وقتی اسم ترازو بیاد ما یاد ترازوهای آشپزخونه بیفتیم که دقتشون 100 گرم هست ولی اینجا محدودیتی وجود نداره پس ترازوی ما ممکنه حتی 10 گرم رو هم مشخص کنه. از طرفی وقتی اسم جعبه میاد ناخودآگاه آدم برای خودش محدودیت درست میکنه که نباید درب جعبه باز بشه درحالی که درصورت سوال این محدودیت ذکر نشده و میتونیم درب جعبه را باز کنیم و حبه از داخل جعبه بیرون بیاریم :
حالا ما از جعبه 1 یک حبه قند از جعبه 2 دوحبه و همینطور ادامه میدیم تا جعبه ده که 10 حبه قند برمیداریم. بعد وزن این ها رو اندازه می گیریم. درصورتی که وزن همه حبه ها یکسان بود باید ترازو 450 گرم را نشان می داد پس اگر وزن 440 گرم بود یعنی جعبه 1 وزن کمتر داره اگر 430 یعنی جعبه دوم اگر 420 یعنی جعبه سوم و همینطور تا آخر
اگه ترازوی ما دقتش کمتربود می تونیم تعداد حبه ها رو زیاد تر کنیم مثلا از جعبه اول 100 حبه ، از دو 200 حبه و …
به نظر طرح خوبی میاد. می تونیم به صورت آزمایشی اجرا کنیم ببینیم جواب چی میده! فقط یه مسئله ای رو قبلش باید حل کنیم و اون اعتمادسازیه. اگه دانشجوی سال پایینی اعتماد نداشته باشه ممکنه فکر کنه که ازش بیگاری کشیده میشه و تمایل به کار نداشته باشه!
تو کارگاه روش تحقیق که معمولا تو دانشگاه ها برگزار می شه معمولا دانشجوها همش می پرسند که این چیزا که میگید چه فایده داره؟ و همش گلایه دارند که کارگاه عملی نیست و… . حتی اگه از روش های جذب فعالیت و بحث در کارگاه هم استفاده کنیم باز هم همین حرفو می زنند. به نظر من بلافاصله بعد از کارگاه روش تحقیق ، باید کارگاه های عملی از جمله عصاره گیری و کار با حیوانات آزمایشگاهی برگزار بشه .
خیلی از تازه وارد ها از کار تحقیقاتی می ترسند! چون فکر می کنند کار سختیه و نمی تونن از پسش بر بیان و مهارت و دانش زیادی میخواد. و خیلی از اساتید هم حوصله آموزش دانشجوی صفرکیلومترو ندارن. در حالی که اگه فرصتی ایجاد بشه و دانشجوهای محقق اجازه حضور به دانشجوهای تازه کار در کنار کار تحقیقاتی خودشون حتی به صورت بیننده بدن مخصوصا کارهای میکروب و کار با موش همین باعث ایجاد انگیزه در اونها می شه.
