پاسخ های ارسال شده در انجمن
-
نوشته‌ها
-
someone:
حرفاتون که گمراه کننده نبود …
فکر کنم منظور، یکیه و مشکل توی کلمه هاست …
به نظر من اون چیزی که خوبه رو خدا از ما می خواد و بر عکس یعنی من مثل شما تناقضی توی حرف خودم و شما نمی بینم …
یعنی من اگه دروغ نمی گم جدای از رضای خدا خودم منافعش رو می بینم وجدان خودم راحت تر می شه اعتماد آدما بهم بیشتر می شه و شخصیته اجتماعیم می ره بالا و اون زندگیه راحت واسه ی خودم آماده می شه …
من با عقل خودم هم می فهمم که دروغ بده و حق آدما توش ضایع می شه …
منم نمی گم وقتی می خوایم آب بخوریم توی فکرمون بیاد که واسه رضای خدا باشه ولی باید توی ذهنمون این رضایت خدا روی کارامون سایه بندازه ، چطوری ؟ با همون خوبی هایی که میدونیم و بهش اعتقاد داریم و خدا هم گفته …
من اگه آینده پزشک بودن رو انتخاب کردم هم بعد دنیاییش برام خوشاینده و خیلی از موقعیت های اجتماعی رو برام فراهم می کنه و هم اینکه خیالم از وجدانم راحته که اصل کار رو متناسب با توانایی هام درست انتخاب کردم که برسم به جایی که خدا می خواد ولی باید حواسم باشه توی راه جاده خاکی نرم …
واسه ی توضبح اون اولش هم باید بگم شما تصورتون از کار برای رضای خدا اینه که در بست بری بشینی توی یه مرکز امور خیریه و منتظر باشی تا آدما بیان و تو هم بهشون کمک کنی ؟؟؟
این رضای خدا خیلی گستردست …
خوش گذرونی و دنیا گردی و … هیچ کدومش با معنی زندگی کردن برای رضای خدا تناقض نداره، شاید این مفهوم بخاطر این توی ذهن ها ایجاد شده که عمل ما به جای خوندن قران و فهمیدن خود دین صرفا شده دنبال کردن حرفای یه سری آدم که معلوم نیست خودشون راهشون به خدا ختم می شه یا نه !!!
اصلا همه آدما در کنار دلایل دیگه دلیل اصلیشون که کار می کنن اینه که پول در بیارن تا بتونن زندگی بسازن و لذتشو ببرن ولی این طرز زندگی کردن خیلی مهمه …
برای رضای خدا زندگی کردن که توی فلاکت زندگی کردن نیست !!!نمی دونم چقدر تونستم منظورم رو برسونم تا خلاصه مطلب دستتون بیاد …
امین:
ما تا برسیم به اون حد که تمام کارهامون برای رضای خدا باشه حالا حالاها کار داریم… خب خداییش من یکی خیلی این طوری نیستم! یعنی البته که رضای پروردگار یه سایه ی مبهمی توی زندگیم داره، اما همه ی انگیزه و هدف من نیست.
هدف اصلی من زندگی راحته. توی ضمیر ناخودآگاهم کمک به انسان ها پیش فرض کارهامه، بدون اینکه بخوام اون ها رو از فیلتر خاصی رد کنم. انگیزه من درجه یک بودنه. مسلما برای یه زندگی راحت، باید پول داشت. ببخشید اینطور میگم، کثافت های دنیا خیلی بیشتر از تمیزیهاشه. نمیشه توی این همه کثیفی مثل آینه برق زد. منظورم اینه که نمیشه آدم همه ی کارهاش رو صرفا واسه خاطر خدا انجام بده. پس خودش چی؟ ما حق نداریم راحت زندگی کنیم؟ حق نداریم مثلا اگه یه وقت دلمون خواست یه هفته بریم هتل داریوش؟!! یا بریم مثلا برج ایفل رو ببینیم، مجسمه آزادی رو ببینیم، روی دیوار چین راه بریم، سوار بالن بشیم، کاخ کسری رو ببینیم، روسیه رو ببینیم، همه ی دنیا رو ببینیم… ؟ خب معلومه که داریم. و من باورم اینه که باید واسه این کار پول داشت. یعنی چاره ای به جز این نیست. هست؟! حالا شما بیای only برای خدا، به مردم کمک کنی! درسته از لحاظ روحی و معنوی تکمیل میشی، اما از لحاظ مادی چی؟! زندگی که همش بعد مادیش نیست. منظورت چیه برای رضای خدا؟
من میگم واسه کسایی که در حال غرق شدنند، تو لاستیک نجات رو بنداز و برو، اگه بخوای وایستی و اونها رو به ساحل بکشونی، هیچ وقت خودت لذت شنا کردن رو نمیچشی.
کمک کنید، اما در حد و اندازش. به آدما کمک کنید، چون کمک خوبه، نه اینکه کمک کنیم چون خدا میخواد! راست بگید، دروغ نگید، دزدی نکنید، چون اینها خوبند، نه اینکه چون خدا میخواد. اما، اما یه نکته رو هم توجه کنید، خدا خودش منشا خوبی هاست. اون از ما میخواد خوبی کنیم. و ما اگه خوبی کنیم، یعنی رضای اون رو بدست آوردیم.
پس نگید کمک میکنم برای رضای خدا. بگید کمک میکنم چون کمک خوبه.
این نظر منه ها! یه وقت گمراه نشید بیفته گردن من! 😉someone:
من یه حرف رو خیلی واسه ی خودم و دوستام تکرار می کنم و اون اینه که هدف خیلی مهمه و راه رو مشخص میکنه …
اصلا اگه همش یادمون باشه که می خوایم واسه رضای خدا یه کارایی بکنیم اون موقع خیلی از لحظات برامون میشه فرصتی برای رسیدن به هدف …
ولی اینکه یادمون بمونه خودش یه عالمه تمرین می خواد…
آخه یهویی که یکی نمیشه اون پزشکی که بخاطر پول جون مریضشو فدا می کنه و یکی میشه کسی که برای بهبود مریضش هر کاری از دستش بر میاد می کنه …
ما باید از کارای کوچیک شروع کنیم ، گذشت های کوچیک از خودمون نشون بدیم تا اون موقع کار سخت نشه …
از کمک کردنای درسی توی علوم پایه گرفته تا خیلی چیزای دیگه
من اعتقاد دارم ما اگه دلمون برای کسایی که باهاشون هم کلاسی هستیم و قسمت زیادی از وقتمون رو باهاشون میگذرونیم نتپه چطوری میتونیم در آینده با مشکلات یه غریبه بطور موفق خودمون رو درگیر کنیم …
و یاد اون داستانی که حضرت موسی از خدای مهربون می پرسه اگه جای من بنده بودی چیکار می کردی و خدا جواب می ده : کمک به خلق …
این یه نکته ای بود که به ذهنم رسید …
به امید عمل کردن به آنچه می دانیم…
امیدوارم کلیشه ای نشده باشه ، اگه شده بگین !!!دکتر امرسون:
بنده هم با شماها موافقم…
به نظر شما چجوری میتونیم بیشتر به درد مردم بخوریم و رضای خدا رو در راه شغلمون بدست بیاریم؟ ( لطفا خیلی کلیشه ای جواب ندید! )امین:
البته من منظورم ایمان به خدا نبودا 😉 منظورم این بود که طرف حتی دیگه از خدا هم خبری نداره، چه برسه به اطرافیان و زندگیش. هرچند با فرمایشات شما هم موافقم.someone:
کاملا درسته …
ایمان به خدا که باید مثل چتر روی همه چیز سایه بندازه وگرنه که ما به جایی نمی رسیم …
کاشکی هیچ وقت یادمون نره که خدایی هم هست و نگاهش همیشه ما رو دنبال میکنه …دکتر امرسون:
ای ول به امین جان روشن فکر…
ایمان به خدا تو همه کارها خیلی اهمیت داره، تو کار ما هم خیلی خیلی مهمه…امین:
اگه آدم بخواد تنها بعد علمیش رو پرورش بده، میشه یه DVD با محتوای علمی!!! اما اگه هر بعدی رو که مناسب دید سعی کنه پرورش بده، میشه یه کامپیوتر که خیلی کارها رو میتونه انجام بده. البته موضوع احساس انسان رو هم در نظر بگیرید.
من میبنم دکتر های خوبی رو که در کارشون کم نظیرن، اما از اون طرف میبینی از خدا هم بیخبره طرف. این چه فایده ای داره؟! چه لذتی میتونه از زندگیش برده باشه؟
همش درس درس درس… این طوری چندش آوره!دکتر امرسون:
خوب مثل بعضی از ابعاد دیگه زندگیه که باید خودت ترزو رو میزان کنی!
اما یادتون نره که باید بعد علمی به پای این بعد نسوزه و این دو کنار هم خیلی عالی جواب میده!
مطمئنا از وقتی که هزینه اون میکنید چندین برابر جواب میگیرید پس میتونید از وقتای اضافه و اوقات فراغت برای پیشرفت زمان اختصاص بدید.
راستی بعضی چیزارو هم هیچکی یادمون نمیده و باید خودمون یاد بگیریم!
از همین الان شروع کنید که هر چه زودتر آغاز بهتره…someone:
منم دقیقا موافقم …
من الان آخرای علوم پایه هستم و در طول این ترم چندباری با بچه ها به بیمارستان سر زدیم و من به رفتارهای اونا و خودم خیلی توجه کردم شاید بهتر بود یه کسی روی این موضوع ها واسه نسل ما کار کنه ، زمینه اش رو داریم ولی کسی روش بذری نمی کاره …
ولی یه خطری که توی این مسیر هست اینه که ما اینقدر به این بعد برسیم که از بعد علمی اون جا بمونیم …
چون واسمون چیزی رو مشخص نکردن آدم نمیدونه چطوری این ترازو رو به حالت تعادل برسونه چون واقعا اگه بخوای خودتو در ابعاد اجتماعی قوی کنی باید وقت هزینه بکنی …
تا کجا این کار درسته ؟ تا جایی که به درس هیچ لطمه ای نزنه یا اینکه در یه دوره ای بالاخره باید تقویت بشه ؟
اینا سوالاییه که توی ذهن منه …دکتر امرسون:
آفرین به شما
به نظر من یکی از اصول پایه ای پزشکی که هم به درد پزشکی میخوره و هم به درد زندگی روزمره میخوره اینه که یه حداقل هایی از روانشناسی پایه ای و انواع شخصیت ها اطلاع داشته باشیم چون همون طور که میدونید بیماری های سایکوسوماتیک بیداد میکنه!!!
اصولا نحوه برخورد با بیمار و خیلی حرفهایی که میزنیم خیلی موثرتر از داروهایی که میدیم!
نظرتون چیه؟someone:
سلام …
به نظر من نسل ما نه دانشجوهای خوبی هستیم نه استادای خوب . یعنی در حال حاضر توی یه سیکل معیوب افتادیم که چون ما دانشجو به معنای واقعی نیستیم و بعد از چند ترم هنوز دنبال دو در کردن کلاساییم و … استادا هم وظیفه خودشون رو انجام نمی دن و بر عکس …
من خودم واقعا دنبال یه پزشک خوب شدن هستم به خاطر خودم، چون اخر کار من میمونم و خدا …
ولی با این وضعیت اموزش و جو های مایوس بچه های پزشکی ادم نمی دونه چیکار کنه ؟
به خودش فکر کنه و گلیم خودشو از این مرداب بکشه بالا یا اینکه به فکر اصلاح باشه ؟
ولی به نظرم هر کسی اگه اون تلاشی رو که باید و شایده بکنه ما به یه جایی میرسیم.
منم با این حرف که خواستن توانستنه موافقم به اضافه اینکه سخته …
حالا بیاین ایده ها و تجربه هامون که می تونه کمک کنه به اینکه یه پزشک خوب بشیمرو بذاریم کنار هم…
شاید شدیم …دکتر امرسون:
ای بابا دوستای دیگه که فقط عضون ماه به ماهم سر به سایت نمیزنن! دکتر رضا جان ما ایرانیا از خودمون دور شدیم ، خودمونو گم کردیم، اصلا یه سوال ما چرا رشته پزشکی اومدیم؟ میشه صادقانه جواب بدید؟ خوب معلومه: واسه خدمت به خلق، واسه خدا، واسه کلاس، واسه رو کم کنی فامیل، واسه پول یا واسه علم؟ راستشو بگید !!! هر انسان در کنار کلی استعداد یک استعداد خفن و خاص داره که باید شناسایی کنیم اما ماها کاری به این کارا نداریم فقط دنباله رو هستیم! به کسی بر نخوره ! خلاقیت ما کجا رفته؟ چرا ماها با تحقیق پسیم؟ یک کلام : ما عاشق نیستیم! حالا این یعنی چی؟ یعنی ما اون استعداد خاصمونو پیدا نکردیم یا پیدا کردیم و اهمیت ندادیم! البته همشم تقصیر ماها نیست جامعه این نسخرو واسه ما پیچیده! چه جوری؟ این جوری که مردم عقلشون به چشمشونه! خوب بالاخره ما هم میخوایم تو این جامعه زندگی کنیم دیگه! ارزش تو جامعه ما چیه؟ پول، قدرت و ازین چیزا ! چرا هنر ما د رحال درجا زدنه؟ چرا محققای ما بیشتر به جنبه مالی فکر میکنن تا جنبه علمی؟ چون هر آدم باید تو جای اصلیش قرار بگیره یعنی هر کس اون کاریو باید بکنه که عاشقشه! ما درگذشته این قدر پیشرفت کردیم اما حالا این وضعمونه ؟ چون مهره ها سر جاشون بودن هر کس اون کاریو اداره می کرد که بلد بود! یه مثال ساده: بازی شطرنجو فرض کنید: حال حاضر:سربازها جلوی مهره های اصلیو گرفتن نه قلعه میتونه راه بره نه فیل نه وزیر! حالا گذشته چه جور بود؟ سربازها سریع میکشیدن جلو تا مهره هایی که کاری از دستشون بر میاد بازی رو دست بگیرن!!! امیدوارم منظورمو گرفته باشید!!! البته اینایی که گفتیم نسبیه دیگه! خوب نظرتون چیه؟ ماها خیلی مشکل داریم! چنتا پزشک میشناسید که از کارشون ناراضی هستند؟ من که کم نمیشناسم! یکی از اساتید ما که شاگرد اول دانشگاه اصفهان بود و با استریت فوق روماتوشو گرفته بود میگفت اشتباه میکردم باید قلب میخوندم تو روماتو پول نیست اگه قلب خونده بودم چند برابر حالا پول داشتم! یا استاد پاتومون هم همین طور میگفت اشتباه کردم پاتو خوندم پاتو به درد نمیخوره! عمق فاجعه رو درک می کنید؟ باهوش ترین و فرهیخته ترین آدمای ما تو انتخاب راهشون دچار اشتباه شدن وای به حال بقیه جامعه! چرا دانشجوهای پزشکی ما خیلی موفق نیستند؟ بسیار ساده است چون از اول نباید به پزشکی نمیامدنند چون واسه اون ساخته نشده بودند!!!امین:
به نظر من هم نچ! من سال بالایی هامون رو می بینم…. اصلا هیچی…. آدم که با جزوه به جایی نمی رسه. اونم شب امتحان!!! مسخره است اصلا! شما به این میگی پزشک؟!! بی خیال! مطالبی که دوستان گفتند قبول دارم. راست می گن. لازم نیست همه چیزو حفظ کنیم… انیشتین میگفت چرا باید مغزم را از اطلاعاتی پر کنم که ظرف دو دقیقه میشود در کتاب مرجع یافت؟ راست میگفت بنده خدا… البته حرف در این باره زیاده… دوستان دیگر هم شرکت کنند…رضا:
در کل معتقدم نسل ما پزشکان خوبی نمی شن. لازم نیست منتظر باشید تا در آینده ببینید، همین الانشم دانشجوهای خوبی نیستیم، بگذریم از درس که به نظر من 40 درصد قضیس، البته به نظر من این علل این وضعیت چندفاکتوریه و فقط شامل ما دانشجوهای پزشکی نمی شه و همه دانشجوها و به طور واقعی تر کل جامعه ما رو در برگرفته و یه سیر نزولی رو داریم تجربه می کنیم، در همه زمینه ها، از علمی بگیر تا فرهنگی و اخلاقی و اقتصادی، شما نگاه کنید به معماری تخت جمشید و …. حالا بیاید ببینید معمارای فعلی ما چی می سازن… فهمیدن اینا اصلا سخت نیست، چه قدر از همکلاسیهای خود راضی هستین، کدوم رفتاراشون آزارتون می ده…… با دکتر امرسون موافقم روش رجوع به کتاب خیلی مهمه و اینم حاصل نمیشه مگر اینکه با کتابا خیلی سر و کله بزنی فهرست، عکس ها جدول ها، ایندکس … روش برخورد با مریض هم خیلی مهمه، که جز با تجربه و تکرار نمیشه یاد گرفت
