دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان زو شده ام بی سر و سامان که مپرس

تو که گوشه چشمت غم عالم ببرد

حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

هرکه دل آرام دید از دلش آرام رفت ……… چشم ندارد خلاص آنکه در این دام رفت

من نای خوش نوایم وخاموشم ای دریغ

لب بر لبم بنه که نواهاست در دلم..

وقتی دل سودایی می رفت به بستان ها               بی خویشتنم کردی بوی گل و ریحان ها

گه نعره زدی بلبل گه جامه دریدی گل               با یاد تو افتادم از یاد برفت آن ها

ز دست ديده و دل هر دو فرياد                 كه هر چه ديده بيند دل كند ياد

بسازم خنجري تيغش ز فولاد                  زنم بر ديده تا دل گردد آزاد

نمي دونم تكراريه يا نه.تا 11رو خوندم نبود!

در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست

ریش باد آن دل که با یاد تو خواهد مرهمی