من شاعر این دو بیتی رو مریض نمی بینم…

خنده ام را نکشید… فرصت میخواد. در دلش غمی داره که انگار شدن خنده های تلخ.

میگه من یک قفسم، قفس با بودن پرنده ی داخلشه که قفسه. از بقیه میخواد این پرنده (نماد زندگیش) رو نکشیم.

ولی خب اگه بخوایم طوری نگاه کنیم که لطافت زیبای گل زیر انگشت های تشریح پژمرده شود (د.شریعتی) میتونیم مانیا رو مطرح کنیم.

واسه همینه که میگم با تعاریف روانشناسی مسئله دارم!

آخه خداییش انصافه به کسی که شعرای به این قشنگی میگه انگ بیمار روانی بودنو بزنیم؟!

بهش حسودیم شد، هوس دیوونگی زده به سرم، بلکه اینجوری بالاخره مام شاعر شیم!

به قول اون شعره که میگه : زهشیاران عالم هرکه را دیدم غمی دارد/دلا دیوانه شو دیوانگی هم عالمی دارد….جدی جدی خوش عالمیست عالم دیوانگی/اگر موی دماغ ما نشود شخص عاقلی!!!!

حالا چجوری میشه مثل اون خانمه شد؟ باید بری تو درونت؟ باید تو تنهایی خودت غرق بشی و از این دنیا و آدماش جدا بشی….خودت باشی و خودت و بازم خودت و کوله باری از آرزوهای دست نیافتنیت به دوشت که شاید تو اون عالمی که میخوای بهش قدم بذاری، تو خیالاتت بهشون برسی….آره؟ آخ که چقدر دلم میخواد! عاقل بودن واقعا بد دردیه! دیوونگی قشنگه، وقتی دیوونه ای رها میشی از محدودیت هات…سبک میشی….پرواز میکنی…میری تو اوج آسمون….بد تالاپی میخوری زمین و دردت میگیره، یه آخ کوچولو میگی و خلاص!  فکر کنم کم کم دارم علامت دار میشم! خب دکتر جان بر اساس تعاریف روانپزشکی اسم منو چی میذاری؟ 

نیگا نیگا، چجوری رو آدم الکی الکی اسم میذارن!تازه ورژنم داره، من ورژن جدیدشم، جل الخالق! اینا دیگه کین؟!

ببین چه راحت آدمو مسئله دار میکنن این کتابای روانپزشکی! هنوز اولین قدمو بر نداشتم یه اسم خوب واسم پیدا شد، اینجوری پیش بریم خیلی زود به دختره میرسم، شایدم ازش جلو بزنم، آخه استعدادشم دارم!

حالا از گذشته ی این بنده خدا چیزی میدونید؟ اینکه از کی و کجا اینطوری شد؟ و اصلا چرا؟ چه اتفاق خاصی تو زندگیش افتاده که الان هذیون میگه؟ شعراش یه حرفایی میزنه با آدم، کاش لااقل یکی از حرف دلش خبر داشت! فکر کنم یه خاطره ی تلخ داره که باید از ذهنش پاک شه تا درست شه، کار دکتر شریفی خودمونه! کاراشم به جز یه چنتاییش که به خاطر تلخی اون خاطره س، بقیه ش کاملا فیلمه، هیچیش نیست!

با اجازه بزرگان یه حرف گنده تر از دهان مبارک بزنم… 😀

به نظر من، توی درمان بیماری های روانی که ارگانیک نیستن باید دارو و این بند و بساط ها رو گذاشت کنار. اسکیتزوفرنیا (اسکیزوفرنی) یه مشکلی تو مغز طرف بوجود میاد که بیمار میشه. ولی مثلا افسردگی، مانیا، اضطراب، وسواس، اختلالات شخصیت، این ها رو باید با حرف زدن و شناخت درمانی ( و کلا بدون دارو) برطرف کرد. چجوری؟ با صحبت کردن با اون فرد و آشنا شدن با شخصیت و طرز فکر و مشکلاتش. آشنا شدن با اعتقاداتش، بینشش، و … من معتقدم اینهایی که مشکل شخصیت یا افسردگی یا چیزهایی که گفتم پیدا میکنن راه رو اشتباه رفتن. میشه این ها رو برگردوند به راه صحیح. کسی که مثلا شکست عشقی میخوره و افسرده میشه و میره به سمت خود کشی، این آدم مغزش ایراد نداره، بینشش ایراد داره. باید روی طرز تفکر این آدم کار کرد و عوضش کرد. تا بتونه این اتفاق رو درست حلاجی کنه و واکنش نشون بده. چون آدم ها آگاهی های متفاوتی از مسائل دارند، و بینش های مختلفی حاصل از این آگاهی ها و تجربیات شکل میگیرن، پس واکنش آدم ها هم نسبت به اتفاقات متفاوت خواهد بود. کسی که واکنش نادرستی رو نسبت به یک استرس در پی میگیره نمیتونیم بگیم بیماری روانی مثلا افسردگی یا سایکوز پیدا کرده. باید با این آدم صحبت کرد و آگاهی درست رو بهش بدیم تا بینشش تغییر پیدا بکنه. اون وقت خودش متوجه عقیده ی اشتباه خودش خواهد شد.

همین آگاهی هست که به ما قدرت کنترل رفتار خودمون رو در مواجهه با یک استرس میده. کسانی که از نظر قدرت روحی در برابر استرس ها ضعیف هستند از هم میپاچن! ما باید روح (افکار و روان) خودمون رو رشد بدیم و قوی کنیم تا در برابر مشکلات این طوری زمین نخوریم. بنابراین من معتقدم همه ی ما ضعف هایی داریم که باید و باید و باید تلاش کنیم این ضعف ها رو برطرف کنیم.تا که اون زمانی که میخوریم زمین و نیازمند کمک دیگران میشیم، طوری زمین نخوریم که بهمون بگن بیماری روانی داریم! قطعا آدم ها نیازمند کمک های روحی همدیگه هستند. اما وقتی که کسی دیگه عملکردش مختل میشه طوری زمین خورده که بلند شدنش دست خودش نیست. باید رفت و توی فکر این طرف مداخله کرد. چرا؟ چون این آدم از لحاظ روحی ضعف بیشتری داشته. وگرنه مثلا دست به خودکشی نمیزد.

این خانم هم به نظرم باید درمانگرش باهاش رفیق شه و اون رو راهنمایی کنه. طوری که این دختر بتونه بهش اعتماد کنه و حرفهای درمانگرش رو باور (دقت کنید، باور) کنه. تا نگرشش و بینشش ارتقا پیدا بکنه. تا بتونه از زمین بلند شه. و کسی که از زمین بلند شد نباید ولش کنیم بگیم خب ادامه ی راه رو خودت برو دیگه… باید بهش کمک کنیم تا بتونه راه درست رو در آینده طی کنه. چجوری؟ با تقویت روحش. با تقویت شخصیتش. چجوری؟ اینو دیگه نمیدونم! اینکه چجوری میشه روح رو تقویت کرد! ولی کتاب خوندن، فیلم های درست حسابی دیدن، دوستان خوب، موسیقی، مفاهیم دین، نشست و برخاست با بزرگان و … چیزهایی هستند که روح آدم ها رو در جهت رشد دادن تحت تاثیر قرار میدن.

والسلام علیکم و رحمة الله !

رو حساب اولین تجربه ام در برخورد با آدمی تو این شرایط صحبت های دکتر امین رو قبول دارم (و کسی که از زمین بلند شد نباید ولش کنیم بگیم خب ادامه ی راه رو خودت برو دیگه…)

اولین تجربه ام مربوط به کلاس چهارم ابتدایی ام میشه ، همکلاسی 17 ساله(!)داشتم که دچار افسردگی شدید و اقداماتی متعدد به هدفsuiicide  چندین بار ازمن تقاضای کمک کرده بود (برای خود کشی…!)اما من با حرف هام نذاشتم این کار رو بکنه (بار ها و بارها …)تا اینکه مدت زیادی حالش خوب بود(چقدر به مدیر گفتم به دادش برسید جای این اینجا نیست نیاز به مشاوره داره…)بعد از ابتدایی دیگه ندیدمش تا اینکه 3 سال بعد شنیدم خودشو از ساختمون چند طبقه پرت کرده و …..

به به خانم دکتر عزیز، گویا اکیدا اصرار دارید یه چیزی از اون اصطلاحاتتونو به من بچسبونیدا! این وصله ها به ما نمی چسبه!!!!شاید خیلی از دانشجوهای پزشکی اینجوری که میگید باشن اما این لزوما شامل حال همه نمیشه و این دقیقا همون چیزیه که تو بخش روانم باید بهش دقت کنید، همیشه همه جا استثنا وجود داره و شما صرفا به این دلیل که رای با اکثریته نباید این استثنائاتو نادیده بگیرید، می بینید که با وجود اینکه میگید بای پولارها اکثرا به درمانهای دارویی جواب دادن اما بیمار شما از این قاعده مستثنی بوده مثل خیلی وقتای دیگه تو خیلی حیطه های دیگه پزشکی!

فکر نمیکنید که ممکنه در مورد این بیمار اشتباه کرده باشن و به همین دلیله که از درمانهایی که به کار می برن نتیجه نمیگیرن؟! فکر نمیکنید شاید اینم جز اون استثنائاتیه که ممکنه به نوع دیگه ای از درمان جواب بده؟! فکر نمیکنم فکر کردن بهش ضرری رو متوجه شما و یا اون بیمار کنه، میکنه؟!

انسان موجودی کاملا پیچیده است و نمیشه با نگاه کردن تنها از یه زاویه بهش، فهمید که مشکل کجاست و چطور میشه بهش کمک کرد! درسته علت بسیاری از مشکلات روانی انسان علل ارگانیکه اما نه همشون! و البته بخش اعظم همون مشکلات ارگانیک هم با توجه به ذهن و روح و روان فرد قابل حله! میدونید که اصل وجود انسان با وجود روح معنا پیدا میکنه نه فقط جسم، جسم بدون روح نمیتونه اثری رو دنیای اطرافش بذاره، میدونید که این ذهن انسانه که بسیاری از رفتارهای جسمشو تعیین میکنه، این ضمیر ناخودآگاه انسانه که میتونه کنترل رفتارهای انسان رو بدست بگیره و بسیاری از این شرایط رو تغییر بده، اما دست یابی بهش ساده نیست، روش داره و شرایط خاص خودشو میخواد! اینایی که میگم هم از خودم نیست، تو کتابایی خوندم که حاصل سالها تلاش و تحقیق و تجربه ی نویسنده های اون کتاباست! و البته اگه این تجربیات تو کتابا رو هم نداشتیم باز نمیشد این حرفو زیر سوال برد، قرار نیست اگه یکی حرفی زد و علم تاییدش نکرد اون حرف اشتباه باشه، شاید این حرف خودش نظریه های علمی جدیدی رو در آینده بسازه! پس باید نظرات دیگرانو شنید، بهش احترام گذاشت و برای رسیدن به نتیجه ی بهتر روش بحث و تبادل نظر کرد!