- این موضوع خالی است.
-
نوشته‌ها
-
در عين حال كه خيلي قبول دارم محيط براي رشد استعداها و شكوفايي اونها خيلي تاثيرگذاره، ولي عقيده دارم بخش زيادي از هدر رفت استعدادها و توانايي هاي ما، حداقل الان كه يه كمي مي فهميم، تقصير خودمونه!
اين يكي از پست هاي اخير وبلاگ شخصي ام هست. به نظرم مرتبط با اين تاپيك اومد و خواستم در تكميل حرف هاي قبليم بگم :
به نام حق!
شنبه ؛ راهروی دانشگاه : بعد از دیدن یه آشنای قدیمی؛ که اول نشناختمش و سلام هم نکردم؛ بعد دنبالش رفتیم و توی محوطه بهش رسیدیم. می خواستیم مشورت کنیم باهاش. خیلی قبولش داشتیم. انقدر درسخون بود که مطمئن بودیم پزشک خوبی می شه و انقدر فعال بود که می خواستم تجربه هاش رو چراغ راهم کنم.
ایستاد و کلی برامون توضیح داد که چجوری درس بخونیم.
اما در مورد همه ی تلاش های غیر درسی اش : باورم نمی شد. شدیدا ناامید و عصبانی! بریده بود از مبارزه! می فهمیدمش ولی نمی تونستم بپذیرم این همه ناامیدی رو! همه چیز از واقعیت هایی که باهاش روبرو بود نشات گرفته بود؛ ولی … ترسیدم از آینده ی راهم…
بعد از نماز، تفال زدم به قرآن؛ لذت بردم از پاسخ خدا :
“یا بنی اذهبوا فتحسسوا من یوسف و اخیه و لا تیاسوا من روح الله انه لا ییاس من روح الله الا القوم الکافرون.”
نیرو گرفتم.
رفتم مرکز توسعه. می خواستم بگم که نباید راه قبلی ها رو بریم.
با یه آشنای جدید برخورد کردم. پر از امید و نیرو و حمایت! از نتایج مثبت گذشته گفت! خیلی راحت و مستقیم گفتم بگه تا امیدوار شوم…
به به خوشحالم كه با نيرويي فوق العاده برگشتيد
دكترmehrnaz خيلي خيلي عالي نوشته بوديد، حقيقتا مملكت ما بايد مسئولايي مثل شما داشته باشه. همين جوري به تلاشتون ادامه بديد تا مام از شما ياد بگيريم اين استقامتو…
جواب دكتر امين: چراغي كه به خانه رواست به مسجد حرام است!!!
واقعا نمیدونم از چه دریچه ای به زندگی نگاه میکنین!جالبه!
هر چی که هست فوق العاده امیدوارانه است و مثه نفس کشیدن توی هوای بدون اکسیژن میمونه..میشه گفت در نوع خودش معجزه است
من مردم کشورمون رو با هیچ کشوری عوض نمی کنم…
بگذریم از مدیران و مسئولان مملکتی ….ولی اکثر مردم ما موجودات دوست داشتنی و با محبتین…
چند روزه دارم میرم بیمارستان اکبرآبادی،..چها راه مولوی،…قدم زدن تو اون محیط برام لذت بخشه، مردم ساده و مظلومی که به نون شبشون محتاجن ولی می خندن و شادن….
به شاد بودنشون حسودیم میشه….
ممنون دوستان.
آره اين ديدگاه خيلي اميدوارانه است. و ممكنه براي كسي كه در واقعيت هاي جامعه امروز باشه، ايده آل گرايانه بياد! ولي دقيقا به خاطر همين وضع بسيار خراب اين مملكت، انقدر بايد اميد داشته باشيد تا حداقل براي چند سال بتونيد كار كنيد! وگرنه …
دقیقا..
انقدر بايد اميد داشته باشيد تا حداقل براي چند سال بتونيد كار كنيد! وگرنه …
همینه دیگه..نکته اینجاست..واقعیت چیز دیگه ایه..هر چند میشه زیبا نگاه کرد به همه چیز و امیدوار بود ولی خب یه مسکنه تا درمان واقعی..
خانه از پایبست ویران است
میشه روی این خونه اونقدر طبقه بسازی و بری به اوج ولی تا یه مدتی دوام داره..چشم باز میکنیو میبینی ویرونه ای بیش نمونده و تمام تلاشت نابود شده
مشکل ما ایرانی ها اینه که هممون یه جورایی ایده آلیستیم و فکر می کنیم همه چیز باید همیشه خوب باشه….
یه کمم صبر و حوصلمون کمه….و زود می خوایم به نتیجه برسیم…
با تمام تنبلیم میگم که: من به آینده امیدوارم و تا آخرش وایسادم….
حتی اگه نتونم تغییر قابل توجهی ایجاد کنم..حداقلش اینه که یه جای این مملکت به این مردم بیچاره یه کمکی می کنم..
اگه فهميديم كه بنيان ها خرابه، به جز خودمون كي بايد درستش كنه؟!
همه خوب مي دونيم كه وضع چجوريه! تازه كم هم مي دونيم! ولي چون همه مي دونند و هيچ كاري هم نمي كنند يا اگه هم كاري مي كنند اساسي نيست و باز هم اشتباهه ، وضعمون اين شده!
اينكه گفتم اميد لازمه، براي ايستادن جلوي همه ي سدهاست! براي طاقت آوردن جلوي همه مسئولاي …! براي كم نياوردنه! نه يه مسكن!
اگه يه خورده تلاش كنيد براي ساختن، مي فهميد كه تمام آدم هاي خوش فكري كه موندند و دارند كار مي كنند، با چه رنج و غمي رو دلشون موندند.. فقط اميد و توكله كه آدم رو نگه مي داره…
با دكتر باقري موافقم…
دكتر باقري و دكتر mehrnaz من با شما و نظرتون موافقم و تا آخرش وايسادم.
هم مردم و ما بايد تلاش كنيم، هر كدوم از ما يك الگوييم بايد باور كنيم كه ميتونيم اگه بخوايم خيلي چيزها رو عوض كرد.
دكتر ندا من خودم دريچه مو ساختم اين ماييم كه انتخاب ميكنيم چه جوري فكر كنيم و چه جوري زندگي كنيم!!!
ما در محيط بدون اكسيژن نفس نميكشيم بلكه ياد گرفتيم با اكسيژن كم هم ميشه زنده بود و تلاش كرد تا به جايي برسيم كه اكسيژن زياد باشه!!!
کاملا درسته.. اين ماييم كه انتخاب ميكنيم چه طور فكر كنيم و زندگي ! و مهم اینه که از چه روزنه ای به دنیا نگاه میکنیم..امیدوارم روزنه ای که منم ساختم تا ازون به دنیا نگاه کنم به نور و روشنایی باز شه
…
ایجاد یه روزنه ی سرشار از امید راهی هست برای گذر از مصائب !
یکی از راه های گذر!
خب بهتر نيست راه هاي ديگه ي گذر از مصائب رو به اشتراك بگذاريم؟
شروع تاپيك با اين بود كه چجوري تو وضعيت موجود به آرامش برسيم؟
من فكر مي كنم همه ي ما، با هر نوع ديد به زندگي در اين كشور، دوره هايي از ناراحتي و سردرگمي و افسردگي و … رو گذرونده باشيم!!! به خصوص دانشجوهاي پزشكي كه كلا معروفند تو اين زمينه!
يكي از راه هايي كه به خود من در اين جور وقت ها خيلي كمك مي كنه دعا و مناجاته! از خدا مي خوام كمكم كنه. تمام خواسته هام رو به خدا مي گم و خدا رو شكر كه خيلي وقت ها هم آروم مي شم و انرژي هم مي گيرم. و بعد هم كارها راحت تر درست مي شه!
اينو به عنوان يه تجربه ي واقعي و نزديك مي گم : بخشي كه الان توش هستيم، آموزش كلينيكي خوبي ندارند. كلا با پرسپتور هم نتونستيم ارتباط خوبي برقرار كنيم. تقريبا بيشتر اعضاي گروهمون اصلا جذب اين بيمارستان نشديم و اصلا حوصله درس هم نداشتيم. من به همين راه متوسل شدم! هم انرژي گرفتم هم اينكه بعدش شرايط هم به نظرم بهتر شد! چون هم ديد خودم عوض شد، هم با روحيه ي بهتري كه پيدا كردم، مي تونستم خودم دنبال يادگيري باشم!
يه موضوع ديگه هم هست، آدم ها وقتي خودشون دنبال چيزي باشند، بالاخره راه هاي رسيدن به اون چيز جلوشون باز مي شه و ديگران كمكش مي كنند! وقتي من خودم مي رم دنبال آموزش، بالاخره به استاد و رزيدنتي برخورد مي كنم كه اهل ياد دادن هستند و وقتي هم كه علاقه ي من رو مي بينند، بيشتر كمك مي كنند…
احسنت بر شما و توكلتون بر خدا كه هميشه بهمون كمك ميكنه، خيلي بينش زيباييه، واقعا كه آفرين،
حرفاي آخرتون عين چيزي كه قانون جذب ميگه، هر چيزي رو كه بخوايد ميتونيد بدست بياريد.
اگر به مشكلات به صورت تك موردي اشاره بشه بهتره تا درمان خاص خودش رو پيدا كنيم نه اينكه كلي بگيم اميد داشته باش و توكل كن!
خب منتظرم كه دوستاني كه دليل تشكيل اين تاپيك به خاطر بحثاي گذشته بودن بيان و صحبت كنن…
- شما برای پاسخ به این موضوع باید وارد شوید.