پاسخ های ارسال شده در انجمن
-
نوشته‌ها
-
سلام به همگی. خیلی خیلی ببخشید که این مدت نسبتا طولانی نبودم.با توجه به این که کمیته های تحقیقات یکی از بهترین تشکلهای دانشجویی که به مدت زیادی دراکثر برنامه های کشوری و دانشگاهی فعالیت داشتم دغدغه ای که امین داره رو ماهم همیشه در جذب دانشجوها داشتیم. قشر دانشجو هرچیزی رو به تحصیل ربط میده و اگر اون موضوع که یکییش همین وارد شدن به کمیته است رو در ادامه تحصیلش مفید بدونه وارد این تشکل میشه. اما خب یه چیزایی غیر مستقیم بدست میاد.
همه مشکل از اونجا ناشی میشه که پایه خوبی برای کارهای تحقیقاتی در دانشگاه ها نداریم. پژوهش برای کسب امتیازی خیلی کوچیک اولین مانع برای کارهای پژوهشی به ویژه کارهایی با کیفیته. البته ناگفته نمونه که دانشجوهای ما برخلاف اساتید بیشتر دغدغه مصوب کردن طرح تحقیقاتی دارند تا انتشار اون که صد البته مقاله اش با ارزشتره. با این اوصاف به نظر میرسه بازهم باید سراغ امتیازها رفت و دانشجوهای مبتدی رو از این طریق وارد کارهای پژوهشی کرد. همونجور که میگن برای اینکه بهیه نفرشنا یاد بدی اون رو یهو باید انداخت تو آب بهترین راه حل معرفی هر 3 الی4دانشجوی تازه ورود به دانشگاه به یک دانشجوی پژوهشگر پیشکسوت میتونه یه راهش باشه(این قسمت نظرم در تایید و تکمیل نظر سهیل بود) تا به قولی ترسشون بریزه. وظیفه این دانشجوی پیشکسوت(A) میتونه در قالب یه قرارداد دوستانه با دانشجوی تازه کار(B) تنظیم بشه و اون اینکه دانشجوی B برای شروع با کمک دانشجوی A یک طرح تحقیقاتی پژوهشی- آموزشی (یعنی در حین مطالعات پژوهشی و انجام کارتحقیقاتی با روش پژوهش و ساختارها و …از طریق مطالعه و شرکت در یک برنامه آموزشی مثل کارگاه ها آشنا بشه)مشترک بر می داره دانشجوی B ازاین راه علاوه بر داشتن یک طرح تحقیقاتی مصوب با روش پژوهش و … آشنا میشه دانشجوی A هم با قردادی که قبلاً به صورت دوستانه منعقد کرده وقتی مقاله این کار منتشر شد اسمش به عنوان یکی از نویسندگان میآد. نظرتون چیه…؟
راستش با نظر سهیل موافقم. معدل تو کشورهای دیگه ملاک نیست. دکتر آخوندزادگان معاونت پژوهشی دانشگاه تهران حرف خوبی زد و اتمام حجت کرد و گفت انور نه به اینکه از کجایی کار دارند و نه به اینکه معدلت چند بوده فقط و فقط می گند publication چی داری. و به نظر من هم کار پژوهشی که نتونه در نتیجه یه گوشه ای از سیستم رو اصلاح و ارتقاء بده کار پژوهشی نیست. دوستان این بحث رو بهتره در تاپیک واقعیتهای تحقیقات دانشجویی ادامه بدیم. زیاداز تایتلی که داره این تاپیک رو دور نکنیم.
پژوهشگر شدن راحت اما پژوهشگر واقعی شدن یه دل بزرگ می خواد تا با تمام سختی های این مسیر صبر پیشه کنی و هدفی که دنبال کردی رو با ارزش بدونی.با نظر دوستان خوب هم دانشگاهیم امین و زهرا کاملاً موافقم. امین راست می گه اینطوری هم که آدم سرش روبندازه بیاد تحقیقاتی بشه که نمیشه. خب ما یه رسم توی کمیته داریم و اون پیش نیاز بودن آموزش و فراگیری اون از طریق برگزاری کارگاه آموزشی پایه تا پیشرفته روش تحقیق و مبانی پروپوزال نویسی و جستجو در پایگاه های داده است. البته نباید به اینها هم بسنده کنیم. من خودم کتاب های بسیاری در زمینه روش تحقیق دیدم و برخی شونو در حد نیازم مطالعه کردم. واقعاً آموزش پژوهش خودش دنیایی از دانش و اطلاعاته که هنوزهم خودم رو ناکامل می دونم و خیلی باید اطلاعات بدست بیارم.چه برسه به اون چیزی که دانش من در زمینه تحقیقات علمیه. خلاصه کلام شروع کارتون باید با کارگاه های آموزشی که کمیته ها برگزار می کنند. البته سر همین آموزش جهت تربیت پژوهشگرهم برنامه ریزی خوبی نشده البته دکتر میرزا محمدی به نمایندگی از کمیته ای ها در شورای سیاست گذاری یک برنامه بسیار خوب تعریف کردند و در آخرین جلسه که در بندر عباس آخر فروردین صورت گرفت تصمیمات خوبی پیرامون این موضوع قرار شد انجام بگیره.
سلام. خوشحالم این بحث رو باز کردید. می دونید اول باید از خودتون بپرسید چرا پژوهش می خواید انجام بدید. بذارید با یه سوالی که خیلی ها از من پرسیدند بحث رو آغاز کنم. از من می پرسیدند که واسه چی رفتی کمیته تحقیقات آخر این کارایی که کردی چه فایده ای واست داره؟ خلاصه از این دست. اما می دونید الان که به این مرحله رسیدم خیلی خوشحالم می دونید چرا به خاطر اینکه همون هایی که ترم های اول ایراد بهم می گرفتند(دلیل بر خود ستایی قلمداد نفرمایید)توی این ترم های آخر می گفتند حیف شد ما مثل شما دانشجو نشدیم. بگذریم سرتون رو درد نیارم… واسه اینکه یه پژوهشگر خوب بشید باید به اطرافتون به دانشگاه، محیط بالین، جامعه، و کلاً هر جایی که فکر می کنید خوب نگاه کنید. راستش یه پژوهشگر خوب باید یه Brain Maping خوب داشته باشه. یعنی هرچی رو سعی کنه یه رابطه علت و معلولی تعریف کنه. تا اینجا بذارید بمونه ببینیم شما چی می گید.
