پاسخ های ارسال شده در انجمن
-
نوشته‌ها
-
من با ازدواج پزشک و غیر پزشک موافقم.چون اینجوری تعادل زندگی حفظ میشه.از خیلی لحاظ.خصوصا مرد پزشک باید زن غیر پزشک داشته باشه.مهم ترین موضوع توی زندگی مشترک صبر و حوصله و وقت گذاشتن برای همسره.یک پزشک مشغول به کار اونقدر در طول روز با آدمهای جورواجور سر و کله میزنه که تحریک پذیر و بی حوصله میشه و کلی انتظار ازهمسرش داره که خلاء هاشو واسش پر بکنه.اگر طرف مقابل هم پزشک باشه که دیگه واویلا. زندگی مشترک مثل یک گل حساسه.به توجه و مراقبت نیاز داره.اگر واسش وقت نذاری خشک و بی روح میشه.به نظر من پزشکها به خاطر اینکه درآمد جالبی ندارن و واسه ی تامین نیازهای خانواده مجبورن بصورت جانفرسایی کار کنن،به جز خستگی و کلی رنج و خشم و سرخوردگی چیزی با خودشون به خونه نمیارن.حالا فرض کنید شما هم پزشکید و شما هم همین وضع رو دارید.اونوقت زن و شوهر هر دو خسته و افسرده و پر از نیاز حمایت شدن از طریق همسر! نمیشه.کم میارید.قبل از ازدواج آدم باید واسه همسرش شرایطشو توضیح بده.حتی اگر شده اونو به محیط کارش ببره و با جو اونجا آشناش کنه.خودش هم باید خیلی چیزها رو دیگه رعایت کنه.اون چیزی رو که واسه خودمون دوست داریم واسه اون بنده خدا هم دوست داشته باشیم.آیا از قهقهه زدن و شوخی های سبک و نابجای همسرتون توی محیط کارش خوشتون میاد که اون خوشش بیاد؟آیا از تماس های همکارهای جنس مخالفش توی ساعات غیر کاری با اون احساس خوشایندی دارید؟یا خیلی چیزهای دیگه….این ها مسائل مهمی هستن.من خودم قبول دارم که صمیمیت بی منظور توی رشته ی ما اجتناب ناپذیره.اما واقعا خداییش اگر حتی همسرتئن پزشک هم باشه حاضرید توی محیط کارش با همکارهاش صمیمی باشه؟اگر با اصل این نوع مسائلی مثل غیرت و تعصب مشکل دارید که قضیه ش جداست.عشق غیرت و تعصب میاره.منم موافقم که آدم باید به طرفش رهایی بده.اما این توی طولانی مدت و بعد از اعتماد و ایجاد یک فضای امن فکری و عاطفی ایجاد میشه.کلا میگم: باید صبور بود.باید از خود گذشته بود.باید مسئولیت پذیر بود.باید با وجدان بود.باید انسان باشیم…چه پزشک چه غ پزشک تا چرخ زندگی مشترک بی وقفه بچرخه.هرچند ما اونقدر سختی کشیدیم که حتی توی تقسیم بندی انسانی هم خودمونو جدا می کنیم
