- این موضوع خالی است.
-
نوشته‌ها
-
خب رویا جان کامنت خودتو که میتونی ویراش کنی! فقط تاپیکه که نمیشه حذفش کرد یا انتقالش داد، تازه اونم میشه ویرایش کرد متنشو!
یه دوست پزشک میگفت مردم سه دسته اند:زن /مرد/پزشک
این یه واقعیته که پزشکها کاملا متفاوت از سایر مردم هستن کلمه ی کلونی شاید درست نباشه ولی واقعیت اینه که یه طبیب داره با حرفه ش زندگی میکنه..این یه شغل یا یه حتی یه خدمت نیس.پزشکی یه زندگیه و ما همه هرکدوم به نحوی رنج این متفاوت بودن رو می چشیم.من نمیخوام خودمون رو جدا از مردم عادی بدونم ولی این تفاوتیه که کاملا محسوسه!!!درسته، ولی این تفاوت دلیل نمیشه یک پزشک نتونه با یک غیر پزشک زندگی خوبی داشته باشه. به نظر من که باید هم این تفاوت وجود داشته باشه، این شغل/خدمت/زندگی یا هر چیزی که اسمشو بذاریم، به نظر من مقدس ترین حرفه ی دنیا است. حتی به نظرم از پیامبری هم مقدس تره!! پیامبر خودش فی نفسه یک انسان مقدسیه، اما حرفه ی پزشکی مقدسه، باید هم تفاوت وجود داشته باشه. اما نه تفاوتی که باعث بشه بین پزشک ها و بقیه یک پرده ایجاد کنه و اونها به اصطلاح تافته ی جدا بافته باشند. شاعر میگه سعی کن بدون اینکه با بقیه فرق کنی متفاوت باشی!
چه شاعر جالبی..قالب شعریش موج نو بوده دیگه؟؟؟
منظور من متفاوت بودن به معنای برتری جویی نیس که بخواد پرده و فاصله ایجاد کنه..من خواستم امثال رویا بدونن که چرا جامعه پزشکی متفاوته و به نظرشون کلونی بسته س..واسه ازدواج هم کفو بودن تو اصطلاح رایج خیلی مهمه..خب وقتی یه فرد غیر پزشک میخواد با یه پزشک ازدواج کنه باید اونقدر درک و آگاهی داشته باشه که بتونه استرس ها دغدغه هات و روابطت رو بپذیره..روابط کاری ما که به نظرمون خیلی عادیه در نظر خیلی از غیر پزشکها خارج از عرفه و حتی میتونه باعث سوء برداشت بشه..من با ازدواج پزشک و غیر پزشک موافقم.چون اینجوری تعادل زندگی حفظ میشه.از خیلی لحاظ.خصوصا مرد پزشک باید زن غیر پزشک داشته باشه.مهم ترین موضوع توی زندگی مشترک صبر و حوصله و وقت گذاشتن برای همسره.یک پزشک مشغول به کار اونقدر در طول روز با آدمهای جورواجور سر و کله میزنه که تحریک پذیر و بی حوصله میشه و کلی انتظار ازهمسرش داره که خلاء هاشو واسش پر بکنه.اگر طرف مقابل هم پزشک باشه که دیگه واویلا. زندگی مشترک مثل یک گل حساسه.به توجه و مراقبت نیاز داره.اگر واسش وقت نذاری خشک و بی روح میشه.به نظر من پزشکها به خاطر اینکه درآمد جالبی ندارن و واسه ی تامین نیازهای خانواده مجبورن بصورت جانفرسایی کار کنن،به جز خستگی و کلی رنج و خشم و سرخوردگی چیزی با خودشون به خونه نمیارن.حالا فرض کنید شما هم پزشکید و شما هم همین وضع رو دارید.اونوقت زن و شوهر هر دو خسته و افسرده و پر از نیاز حمایت شدن از طریق همسر! نمیشه.کم میارید.قبل از ازدواج آدم باید واسه همسرش شرایطشو توضیح بده.حتی اگر شده اونو به محیط کارش ببره و با جو اونجا آشناش کنه.خودش هم باید خیلی چیزها رو دیگه رعایت کنه.اون چیزی رو که واسه خودمون دوست داریم واسه اون بنده خدا هم دوست داشته باشیم.آیا از قهقهه زدن و شوخی های سبک و نابجای همسرتون توی محیط کارش خوشتون میاد که اون خوشش بیاد؟آیا از تماس های همکارهای جنس مخالفش توی ساعات غیر کاری با اون احساس خوشایندی دارید؟یا خیلی چیزهای دیگه….این ها مسائل مهمی هستن.من خودم قبول دارم که صمیمیت بی منظور توی رشته ی ما اجتناب ناپذیره.اما واقعا خداییش اگر حتی همسرتئن پزشک هم باشه حاضرید توی محیط کارش با همکارهاش صمیمی باشه؟اگر با اصل این نوع مسائلی مثل غیرت و تعصب مشکل دارید که قضیه ش جداست.عشق غیرت و تعصب میاره.منم موافقم که آدم باید به طرفش رهایی بده.اما این توی طولانی مدت و بعد از اعتماد و ایجاد یک فضای امن فکری و عاطفی ایجاد میشه.کلا میگم: باید صبور بود.باید از خود گذشته بود.باید مسئولیت پذیر بود.باید با وجدان بود.باید انسان باشیم…چه پزشک چه غ پزشک تا چرخ زندگی مشترک بی وقفه بچرخه.هرچند ما اونقدر سختی کشیدیم که حتی توی تقسیم بندی انسانی هم خودمونو جدا می کنیم
نظر منم اینه که ما پزشکا به واسطه ارتباط زیاد با افراد مختلف و استفاده زیاد از نیمکره های مغزمون(بالاخص نیمکره چپ)
نگاهمون به تمام مسائل و جنبه های زندگی چند بعدی شده و این دلیل مهم تفاوت ما با بقیه است.و اتفاقا بواسطه این دیدگاه چند بعدی انتظارمون از زندگی هم از دیگران غیر پزشک بسیار بالاتره.که البته بسیاربه خودمون حق میدم.حق ما داشتن بهترین هاست.هیشکی به اندازه ما برا باثمر بودن زندگیش تلاش نکرده.و اصلا خواسته زیادی نیست که از همه چیز بهترین رو بخوایم.مطمئنا مطمئنا ومطمئنا تا حالا بارها بارها و بارها این احساس رو تجربه کردید که تو جمع غیر پزشکها احساس ناراحتی کنید.حس عدم درک.نارضایتی از اون جمع.احساس مبهم نفهمیدن حرفاتون از جانب اونا.و …تمام ما بین هم رشته های خودمون از هر جای دیگه ای بیشتر احساس آرامش داریم.
ولی با همه این حرفا این باعث نمیشه که 1همسر غیر پزشک مارو درک نکنه.همونطور که دوستمون دکتر درتاج اشاره کردن اگه شرایط ما برای طرف مقابل از قبل توضیح داده شده باشه و درست توجیه شده باشن دلیلی نداره که درک نشیم.البته نه اینکه بار تمام خستگی ها و ناملایمات رو به دوش همسرمون بندازیم.و تمام عشقی رو که تو زندگیمون نیازه از ایشون مطالبه کنیم.محبت انواع مختلفی داره که انسان از هیچ کدوم از انواعش بی نیاز نیس!عشق به مادر و پدر باعشق به خدا,همسر,شغل,دوست,وطن,عقیده, و …و… فرق داره.تمام انواع دیگه هم با هم فرق دارن ومطمئن باشین جستجو کردن هر عشقی فقط از منبعش درسته و اگه سرچشمه رو غلط بری تا آخر غلط رفتی…
این انواع هرگز با هم قابل قیاس نیستن و هرگز هرگز و هرگز جایگزین هم نخواهند شد.
و این اشتباه رایج بین اکثر ماست که باعث میشه خیلی جاها کم بیاریم.مثلا نیازی رو که باید از دوست شغل علم و…تا مین کنیم بعد از ازدواج انتظار داریم همه شو همسرمون تامین کنه و به غلط اونقد در این راه میریم که هم خودمون کم میاریم,هم اون.چون واقعا این انتظار از حد توان 1نفر خارجه…
شاید بیان تجربه شخصیم خالی از لطف نباشه.من 5 ساله که عاشقم. با تمام وجود به همسرم و بهترین دوست کل زندگیم عشق میورزم.و کاملا هم از همسرم که پزشک نیست راضیم.تو 3 سال دوران پره نامزدی,0.5سال نامزدی,1,5سال عقد و چند ماهی که از ازدواجم میگذره هرگز احساس نکردم که انتخابم اشتباه بوده چون بسیار آگاهانه وارد این راه زیبا و دوس داشتنی شدم…
به نظر منم مهم اینه که همیشه طرفت رو درکش کنی تا تو هم درک بشی.حالا اون چه پزشک باشه چه کارگر.همه آدمیم و دوس داريم درک بشیم.خوشبختی فقط به هم رشته بودن نیست.بلکه به هم قلب بودنه.قابل توجه جراحان قلب
- شما برای پاسخ به این موضوع باید وارد شوید.