روزای اول استاجری بودم. داشتم برای مریض نوت می ذاشتم. مریض یه آقای مسن روستایی و ترک زبان بود ولی فارسی می تونست صحبت کنه. خواستم از هماچوری بپرسم به مریض گفتم ادرارت چه رنگیه. دیدم نمی تونه بگه، هرجا کم می آورد می  گفت خوب دیگه.

بهش گفتم رنگ ادرارت شبیه رنگ چایی نشده؟؟ گفت آره. گفتم مطمئنی، گفت آره. اتند محترم که تشریف آوردن گفتم آقای دکتر مریض هماچوری داره، دکتر هم مریض رو خوب می شناخت گفت نه نداره. منم اصرار کردم. رفت پیش مریض گفت آقای ….. پیشابت چه رنگیه؟؟ مریض گفت مثل آبه گاهی زرده. ما هم حسابی ضایع شدیم. بعدش استاد گفت احتمالا مریض مدفوعشو گفته رنگ چاییه.

بخش های که اینترن نداشتتیم تو پرونده  نوت می ذاشتیم. اگه اینترن داشتیم فقط اینترن نوت می ذاشت. زمانی که داخلی بودم  اینترن نداشتیم به خاطر همین ما نوت می ذاشتیم

مریض یه خانم مسن که با بی حالی  و کاهش سطح هوشیاری آورده بودنش. سر راند اتند محترم آقای دکتر… می خواست مریض رو از نظر سطح هوشیاری معاینه کنه یه خورده با سر و صدا و ضربه به پا مریض رو تحریک کرد. یه دفعه مریض داد زد  و به آقای دکتر گفت من عروس نمی خوام و شروع کرد به فحش دادن. همراهاش مریض رو به زور آروم کردند . بعد دکتر گفت:

سعی کنید وقتی هوشیار هستید حرف های خوب بزنید چون وقتی آدم بی اختیار میشه حرفهایی رو می زنه که تو زمان هوشیاریش زیاد تکرار می کرده. در تایید حرف دکتر همراهش گفت.مریض تو خونه همیشه با عروسش دعوا داره.(شاید این یه نمونه کوچیک از اتفاقات بعد از مرگ ما باشه زمانیکه ما زنده ایم کارایی که با اختیار انجام میدیم میشه عاقبت ما بعد از مرگ که دیگه اختیاری از خودمون برای انجامش نداریم. شاید اگه این مریض زمان هوشیاریش خوش اخلاق و خندان بود الان هم که دچار کاهش سطح هوشیاری شده حرف های خوب رو تکرار می کرد و خوشحال بود نه عصبانی و فحاش)

من که اون لحظه با حرف دکتر خیلی منقلب شدم.فکر نکنم هیج وقت این خاطره از یادم بره