دکتر امین عزیز تمام فرمایشات شما متین.تمام حرفاتون رو قبول دارم در جایی که من نوعی با اون بیمار در هر مقامی جز پزشک و بیمار روبه رو شیم.همه ما میدونیم که خدا تو قران گفته ان الدین عندالله الاسلام…

ولی همون خدا هم تو همون قران گفته لا اکراه فی الدین قد تبین الرشد من الغی...

یعنی حتی انتخاب راه درستم هرچند مسجل کرده ولی بازم به اراده انسان سپرده…

ولی دکتر امین بحث ما اصلا این مسائل نبود!ما در مقام 1پزشکیم نه 1فیلسوف, جامعه نگر, عالم دینی یا هرمقام مشابه.

وظیفه ما اینه به مریض نا آگاه در زمینه بیماریش!و نه  نا آگاه در مسائل دیگه آگاهی بدیم.

اونو از مرحله انکار که تو این مرحله به هرچیز درست و غلطی متوسل میشن خارج کنیم.سکل های بیماریش رو و نحوه برخورد با اونارو یادش بدیم.دیگه اینکه در این سیر طولانی چه اتفاقاتی ممکنه بیفته نه در حیطه وضیفه ماست ونه در دست ما.و چیزی که در دست ما نیست چرا باید توش دخالت کنیم.معلومه که بیمار همه ش دنبال کس یا چیزیه که به اون بگه همه اینا تموم میشه…و اون مثل روز اول سالم میشه.واینم چه طوی ممکنه؟فقط و فقط معجزه

.تو این مرحله حتی خیلی ملحدا به خدا روی میارن.تنها چیزی که میتونن باش امیدوار باشن به بهبود!

بیماری که پزشک جوابش میکنه ممکنه نهایتا بگه تو چیکاره ای دکتر تا خدا هست…اون باید بفهمه همون خدا پزشکو به عنوان وسیله قرار داده…

تو تحقیقاتی که اخیرا انجام شده دیدن که علت اینکه حتی مردم تحصیلکرده به رمال هاو…برا دردای بی درمونشون مراجعه میکنن اینه که هیچ آدمی دوس نداره ازش انتقادبشه و مقصر شمرده شه.وقتی پزشک مردم رو به خودشون ارجاع میده در مورد انواع بیماریها که به علت life style غلط خودشون بوجود آمده وحتی جایی که خودشون بیگناهن مثلا در مورد نازایی میگه خانم یا آقا مقصره…و نا امیدشون میکنه اونا به شخصی مراجعه میکنن که این حرفو نزنه.و رمال ها میگن شما به زودی بچه دار میشید.هردوتون سالمید ولی طلسم شدید.این جواب برا اون زوج بسیار خوشایندتره.هرچند غلط تره…

حالا چاره چیه؟