دکترامین وقتی اینترن بشی میبینی که اگه وظایف خودت رو به معنای واقعی انجام بدی دیگه وقتی برا انجام کارای جا افتاده بقیه نمی مونه.انقد کار رو سرت ریخته که حتی وقت نمی کنی غذا هم بخوری.چه نمازایی ازت که قضا نمیشه…

اون آقای دکتری که رزیتا جون میگه به معنای واقعی کلمه پزشک بود.انسان بود.مردم دار بود.ولی میدونید به چه قیمتی.ایشون 24ساعت تو بیمارستان بود.عاشق اورژانس بود.و تو تمام ورودی های ما همین 1نفر اینجوری بود.میدونید چرا؟چون فیکس پاویون بود.همه چی رو فدای رشته ش کرده بود.به نظر شما خانواده آدم حقی ندارن؟اطرافیانش؟

به نظر من زیاده روی تو هر کاری نادرسته.ما بجز بیمارمون در برابر خیلی های دیگه وظایفی داریم.

معنی حرف من اصلا غرور نبود.شاید خیلی وقتا کاری از دستمون بر بیاد و انجام بدیم ولی نباید این کار باعث بشه بقیه سوئ استفاده کنن.همون آقای دکتری که رزیتا خانم فرمودن باعث شده بود پرستارا از تمام ما اینترنا انتظار بیجا داشته باشن و چه سوئ استفاده هایی که از این اخلاق دکتر نمیکردن.حتی خدمه…

آفرین مهرناز جون.بهترین راهش هم اینه که 1رابطه خوب با پرستارا و کلا پرسنل داشته باشیم و دوستانه بشون بگیم تا موضع نگیرن و اگه جایی هم ایراد و سوالی داشتن دوستانه کمکشون کنیم.

اولین کشیکای اینترنیم بود تو بخش داخلی.دوستای سال بالاییم بم گفته بودن که اوایل که پرستارا باتون آشنا نیستن خیلی سنگ میندازن جلو پاتون.تحمل کنید تا دوره ش بگذره.ازون جایی که من از همون اول میخواستن همه چی منظم و قانونمند باشه اوایل واقعا کم آوردم.تو اون کشیک 1مریض بدحال به تورم خورد.به مسئول شیفت گفتم باید اینتوبه شه.گفت این که GCS ش بالای 8 ه.اندیکاسیون نداره.مریض دیگه داشت میرفت.عصبانی شدم گفتم فعلا وقتو از دست ندید تا بعد برید اندیکاسیون های اینتوباسیون رو مطالعه کنید…

خیلی بش برخورد.به پرسنلش گفت بیاید کنار خودش اینتوبه کنه…و همه جلوی چشمای متعجب من مریض بدحال رو ول کردن و رفتن.خیلی درمانده شده بودم.از طرفی چند مریض دیگه داشتم و نمیشد با اون کندی که اوایل اینتوبه میکردم خودم دست به کار شم.ولی نمی خواستم کم بیارم.دویدم دنبال وسایل.یکی از پرستارا دلش سوخت و اومد کمکم.ولی بعد از اون شب که به عینه دیدم که ممکنه بخاطر غرور خیلیا مریض بیچاره تلف شه راهم رو عوض کردم.و الان اون مسئول شیفت از بهترین دوستامه.چه شبا که از اطلاعات هم برا بهبود مریض استفاده نکردیم.واقعا بعدنا کمک حالم شد.تا ما اینترنا می دویدیم اونم پابه پامون می دو.ید.

آره دوستان همه چی راه داره.تجربه دوای درد خیلی بلاهاست.

شاید خیلی وقتا کاری از دستمون بر بیاد و انجام بدیم ولی نباید این کار

باعث بشه بقیه سوئ استفاده کنن.همون آقای دکتری که رزیتا خانم فرمودن باعث

شده بود پرستارا از تمام ما اینترنا انتظار بیجا داشته باشن و چه سوئ

استفاده هایی که از این اخلاق دکتر نمیکردن.حتی خدمه…

سوال: اگه تو این شرایط باشین چی میکنین: مریضتون می خواد از تختش بیاد پایین، دمپاییش افتاده زیر تخت ، شما دمپایی رو میبینین ولی اون به خیال اینکه پاشو داره میذاره رو دمپاییه میخاد بیاد پایین : شما چی میکنین

1- میذارید به خیال خودش بیاد پایینو بعد حرصش در بیاد و احساس عجز بکنه و…

2- میرید به پرستار میگید که اون بره به خدمه بگه که بیاد دمپایی رو از زیر تخت در بیاره

3- همون اولش به مریض میگید یه لحظه صبر کن بعد خودتون دست دراز میکنید دمپاییشو از زیر تخت در میارید جفت میکنید می ذارید جلو پاش (اون وقته که خدمه شما رو میبینه پر رو میشه از شما سوء استفاده میکنه انتظار نابه جا داره و…. مریض دائم زیر لب دعاتون میکنه :خیر از جونیت ببینی دکتر …)