- این موضوع خالی است.
-
نوشته‌ها
-
فکرکنم حدیثی که من نقل قول کردم یه مرحله قبل از اون حدیثی باشه که دکتر امین نقل کرد. اول باید کیفر ندادن رو یاد گرفت بعد توسعه دادن وسعت کرامت…
يكي از شاگردان مرحوم الهي قمشه اي نقل كرد: آن جناب سفري به آستانه بوسي حضرت رضاعليه السلام به مشهد مشرف شد. شبي در حرم حضرت رضا عرضه مي دارد: يابن رسول اللَّه شما داراي مقام رضاي كامل هستيد، از حضرت حق بخواهيد ذره اي از اين مقام به اين فقير عنايت كند. وقتي از حرم خارج مي شود، ماشيني در خيابان به او مي زند، وقتي چشم باز مي كند خود را روي تخت بيمارستان مي بيند، سؤال مي كند چه شده؟
مي گويند: تصادف كرده ايد و راننده اي كه به شما زده دستگير شده و اينجاست، مي فرمايد: كاغذ و قلمي به من بدهيد. يك رضايت نامه كامل مي نويسد و دستور مي دهد راننده را آزاد كنيد، زيرا من چند لحظه قبل در حرم حضرت رضا از خداوند عزيز طلب مقام رضا كردم، و اين مصيبت، برق اول اين مقام جهت امتحان استعداد و ادعاي من است، اگر در همين مرحله اول زبان و دل به گله و شكايت باز كنم از به دست آوردن اين عنايت محروم خواهم گرديد!
– استاد حسين انصاريان: مجموعه داستان هاي عرفان اسلامي، ج 2، ص 55
ولا تستوي الحسنة ولا السيئة ادفع بالتي هي احسن فاذا الذي بينك وبينه عداوة کانه ولي حميم * وما يلقاها الا الذين صبروا وما يلقاها الا ذو حظ عظيم . (سورة‌فصلت آيه هاي 34و35)
“نيكي با بدي برابر نيست؛ به بهترين شيوه ديگران را از چالش با خود باز دار، تا گاه آنكس كه ميان تو و او دشمني يي است، چون دوستي مهربان گردد * و اين را جز آنان كه شكيبایی مي ورزند و آنان كه بهره اي سترگ دارند، نمي پذيرند… “
- شما برای پاسخ به این موضوع باید وارد شوید.