براي تويي كه…

اين باربراي تو مي نويسم . بدون واسطه و تنها براي خودت.

تويي كه در اين روزهاي رنگ به رنگ گاه زيبا و گاه ناخوشاينديگانه حامي هميشگي

 مني وتنها بهانه ام براي زيستني.

هرگاه براي رفتني نا معلوم راهي سفر شدم فانوس تو چراغ راهم شد و وجود تو، اميد رفتنم. و آنكه ناخوانده با من بود همواره تو بودي.

آن روز كه گفتني ها همه را آ‍‍‍زرد تو بودي كه از من نرنجيدي و مرا خواندي ، هيچكس مرا نديد اما تو ديدي با تمام آنچه بودم.

در آن لحظه هايي كه تمام هستيم در نبرد نيستي غرق در درياي نا اميدي بود تو بودي كه اميدي دوباره بخشيدي و روزهايم را به تازگي نشاندي.

آن گاه كه ديدگانم در اطرافم كسي را نديد تو بودي كه بودي و كسي با من نماند و تو ماندي ، وقتي چيزي نداشتم تو خودم را همه چيز را به من دادي و جانشين تمام نداشته هايم شدي.

و آن هنگام كه خسته از پيمودن پيچ و خم جاده ها ي زندگي ، به كناري ايستاده بودم تو بودي كه جاري ام  ساختي و درسراشيب تند راه قواي رفتنم شدي.

اما من چرا وقتي به مقصد جاده ها و سراشيبي هايم مي رسم تو را از ياد مي

برم؟ ! !….

نه اينكه فراموشت كنم اما چرا آن گونه كه بايدت به يادت نمي آورم؟؟!! و روزهايم را سرشار از ياد وجود تو نمي كنم؟ چرا حرم نفسهايت را ، كه در لحظه هاي بي كسي تنها همسفر من بود در حضور هر كسي فراموش مي كنم؟ !!

و اين طمع تلخ كاهلي در اعماق جانم مي ماند تا روزي كه دوباره به سد جاده هاي مهيب برسم ، آن روز باز نقش تو مأ واي قلبم و تنها تسكين دهنده ي وجودم خواهد بود.

 اما ياد تو هرچه عميق تر مي شود برشرم وجودم بيش تر تازيانه مي زند و آب رويم را بيش تر به تاراج مي برد. و چه شرمندگي بيش تراز اينكه در روز باراني در لذت باران غرق شوي و چون خشكسالي رسيد خالق باران را ياد كني ؟ ! !

آري خوب مي دانم گرچه مي دانم هر آنچه دارم و دانم از توست اما تو را هرگز آن گونه كه در حيطه ي شايستگي توست ياراي ستايش نداشتم و قداست پرستشت را به زيباي هاي دنيا فروختم…!

اما اينك اين منم كه باز با وجود غفلت ها و خجول بودن ها در محضرت:

       مي خواهد كه تو بخواني اش

            دستش را بگيري كه راه بس بي منتهاست

                  وچون هميشه حامي اش باشي

                                         كه بي تو بي مدعاست….