علت اینکه انسان کنونی تا به حال نتونسته اثر و ردی از هوشمندان فرازمینی پیدا بکنه، فواصل عظیم بین ستاره ای هست. همون طور که می دونین خورشید ما یه ستاره هست. ستاره ای که در اواسط عمر خودش قرار داره و حدود 5 میلیارد سال دیگه به پایان عمر خودش میرسه.
هرکدوم از ستاره های آسمون هم خورشیدهایی غولپیکر هستند. ستاره هایی با ابعاد هزاران برابر خورشید ما که ممکنه در اویل پیدایش شون، مثل منظومه شمسی در اطراف خودشون سیاره تشکیل داده باشن و سپس با فراهم بودن شرایط لازم، یک تمدن هوشمند در اون منطقه بوجود اومده باشه. فواصل بین ستاره ای بسیار زیاد هستند. برای نمونه همین بس که نزدیک ترین ستاره به خورشید 4 سال نوری با ما فاصله داره! یعنی نور اون ستاره 4 سال در راهه تا به ما برسه! بشر کنونی تا به حال فقط تونسته پای انسان رو به کره ماه باز بکنه! شاید با این گفته محدودیت های چنین سفرهایی رو برای کشف هوشمندان فرازمینی درک کرده باشید.
اما سیاره شناسان ناسا بیکار ننشسته اند و همین حالا که شما دارین نوشته های منو می خونین، بشقاب های عظیم رادیویی نظیر بشقاب بزرگ آرسیبو با 305 متر قطر در جنگلهای مرطوب پروتریکو مشغول غربال امواج دریافتی از آسمان هستند تا شاید امواجی رو که سالها پیش هوشمندان فرازمینی برای زمین ارسال کرده اند دریافت کنند!
کهکشان ما شامل حدود 200 میلیارد ستاره هست و با فرمول های دقیق تعداد هوشمندان فرازمینی در کهکشان ما حدود صدهزار عدد براورده شده است.

بله، بحث هوشمندان فرازمینی از نظر علمی یه بحث داغ و جالبه که هرچی هم در مورد صحبت بکنی باز هم کمه. با فناوری امروز سفر به منظومه های سیاره ای دیگه برای کشف سیارات زمین مانند و هوشمندان احتمالی ساکن در اونها فقط در حیطه داستان های علمی- تخیلی ممکنه. راه دیگه ارتباط با هوشمندان فرازمینی کهکشان خودمون، فرستادن پیام هایی واسه اونهاست. اما برای دریافت پیام و واکنش احتمالی اونها باید خیلی صبور باشیم؛ چون با فضاپیماهای کنونی ده ها هزار سال طول میکشه تا به نزدیک ترین ستاره های کنونی برسیم.

راه عاقلانه تر اینه که به آسمون گوش کنیم! اگر صدها تمدن فرازمینی در کهکشام وجود داشته باشه باید بتونیم امواجی که اونها خواسته یا ناخواسته به سوی زمین فرستاده اند دریافت کنیم. در طی سالهای اخیر به مرور زمان تلسکوپ های رادیویی رصدخانه های مختلف زمین وقت بیشتری رو واسه گوش دادن به آسمون و دریافت پیام های احتمالی از هوشمندان صرف می کنند.

بشقاب 305 متری آرسیبو هنوز هم حجم اصلی اطلاعات و امواج دریافتی از نقاط مختلف آسمون رو فراهم می کنه. این بشقاب عظیم درون دره ای در جنگل های استوایی پرتریکو قرار داره و کاملا ثابت هست؛ اما گیرنده اون جابه جا میشه تا بشقاب بتونه وسعت بیشتری از آسمون رو زیر نظر بگیره. گیرنده بشقاب به آرامی حرکت می کنه و آسمون رو جاروب می کنه تا شاید از میان هزاران هزار موج دریافتی، ردی از موج ناشناخته پیدا بکنه. لینک تصویر این بشقاب:

http://www.seti-inst.edu/images/aoair2.jpg

امروزه بشقاب های رادیویی زیادتری در نقاط مختلف زمین، وقت خودشون رو صرف این کار می کنن تا شاید بتونن ردی از امواج ناشناخته پیدا بکنن.

شاید امروز نه، اما مطمئنم که فرداهای دیگر ما ردی از این هوشمندان کهکشانی خودمون پیدا خواهیم کرد. هوشمندانی که همین حالا که من دارم این حرفها رو تایپ می کنم در حال زندگی کردن در سیاره خودشون هستند اما ما به دلیل فواصل عظیم بین ستاره ای قادر به ارتباط باهاشون نیستیم. چیزی که مسلمه انسان در این جهان تنها نیست!