بحث امامزاده چيزي نيست كه بخوايم و بتونيم اينجا بحث كنيم چون واقعا يه عالم به موضوع ميخواد ! ولي در كل به نظر من ميتونيم اين جوري بگيم كه يك محل كه امامزاده يا چنين چيزي باشه ميتونه يك ميدان انرژي داشته باشه كه عملكرد سلولها و تونايي بازسازي اونها رو تحت تاثير قرار بده و شايد شفا پيدا كنه بيمار. نكته ديگر اينه كه امامزاده يا يك فرد مقرب در دين يك واسطه براي اجابت دعا و خواسته هاي فرده ولي آخرش مشيت الهي بر انسانها قرار ميگيره و اين خداونده كه شفا ميده !!! بحث اميد هم خيلي مهمه واقعا چون اون اميد يك فرد مثلا مادر ميتونه انرژي بي نهايتي رو به بيمار انتقال بده و ميتونه كمكش كنه پس به نظر من حتي اگه تصوراتش نه چندان درست باشه نبايد به راحتي اون رو تخريب كرده (قضيه همون شعره كه ناداني با خدا صحبت ميكرد و ميگفت كجايي تا چارقت.. و حضرت موسي به نظرم ،‌معروفه ديگه همه ميدونن) راهي كه ميشه انجام داد همراستا كردن اعتقاد بيمار و خواسته ما يعني همون درمان كلاسيك پزشكيه!!! كار سختيه ولي چاره اي نيست !

من اعتقاد ندارم همه امامزاده ها سندیت داشته باشن.البته جاهایی میری می بینی شجره نامه های معتبری بر اساس اسناد دارن.از علما مرحوم آیت ا.. مرعشی نجفی رو این موضوع کار کردن و خیلی سندشناس معتبری بودن.

به هر حال بعضی از باورهای قشنگ و بعضا عقلانی هم میتونه به خرافه آلوده بشه ولی باید بررسی کرد و حقیقت رو پیدا کرد.

خیلی از مردم فقط و فقط از رو جهلشون به یه سری باورها اعتقاد پیدا میکنن مثلا این مادر اگه یه کم دانش میداشت میتونست بفهمه اون بچه با اون وضعیت علاوه بر دعا نیاز به مراقبت بهداشتی هم داره.

سقراط باید بیاد شاگردیتون رو کنه استاد امین!

مسلما اعتقادات بیمار در کار پزشکی ما تاثیری ایجاد نمی کنه. یعنی هر کاری از دستمون بربیاد باید بکنیم.

ولی من حاضر نیستم چیزی که با عقلم جور در نمیاد رو حتی برای مریضم تایید کنم. شاید نشینم باهاش بحث کنم ولی نمی تونم بگم این گاو شفات می ده.

به هر حال اون قبل از اینکه یه مریض باشه یه انسانه و بین ما رابطه ی انسانیت برقراره. رابطه ای که همراه با اعتماد زیاد مریض به ماست. من همونطور که نسبت به هر انسانی که بیاد و حرفش رو بهم بزنه احساس مسئولیت می کنم که اون خطاهاییش رو که مطمئنم در حد توانم بهش بگم نسبت به مریضم هم این حس رو باید داشته باشم.

به علاوه به نظرم باید دو تا چیز رو جدا کنیم. فکر می کنم نحوه ی برخورد من با مریضی که خدا و امام و امامزاده رو قبول داره ولی به خرافه کشیده شده با یه مریضی که کلا یه دین دیگه داره فرق می کنه. نه تو کار طبابتم ها منظورم تو جوابم بهش راجع به معجزه و …  

قطعا ما در محیط هایی کار نمی کنیم که بشینیم با مریض هامون بحث اعتقادی خفن بکنیم. مگر در شرایط خاص که زیاد هم پیدا نمی شه.

به هر حال فکر می کنم چیزی که در حرف همه مون مشترکه اینه که به مریض هامون با هر نوع اعتقادی که دارند باید یاد بدیم که اعتقاد و معجزه به جای خودش و عقل و استفاده از اسباب و علل طبیعی هم به جای خودش. یعنی کار پزشکی باید انجام بشه با هر اعتقاد و هر دین و مسلکی …

حتما این گاو به تو کمک خواهد کرد

به نظرتون این توهین به خودمون و بیمار نیست؟

چه توهینی؟اگه طرف گاوپرست باشه ما که نمیتونیم بش بگیم خدای تو کاری نمیتونه واست کنه!مثه اینه که با خاک یکسانش کنیم.به هر حال اون هم به همون گاو اعتقاد داره.ما فقط باید تا جایی که میتونیم اجازه ندیم باورهای بیمار اونو از سلامتی و گرفتن درمان دور کنه تازه اون هم بر اساس منشور حقوق بیمار حق انتخاب درمان با خود بیماره یعنی اگه مریض به علم ما اعتماد نکنه و باورهاش رو از علم ما موثرتر بدونه ما حق تحمیل چیزی بش نداریم!

به نظر من به ما مربوط نیست که بیمارمون چه اعتقادی داره و ما چه اعتقادی داریم.

ولی من از حرف دکتر این طور برداشت کردم که نباید عقاید مریض تو ارائه ی خدمت ما تاثیر بذاره.این حرفی که دکتر امین نوشتن مثه همون چیزی می مونه که تو روانپزشکی به ما میگن حرفهای مریض رو با زبون خودش دوباره بگین تا مریض احساس کنه شما درکش میکنین.

من فکر میکنم تو برداشت از نظرات هم نباید خیلی ملا لغتی باشیم!!!

تمام اعتقادات و باورهای غلط مریضا

به همون اندازه ای که ما فکر میکنیم باور های اون گاوپرست یا خرافه پرست غلطه، به همون اندازه هم اون فکر میکنه باورهای ما غلطه. ما حق نداریم جای قضاوت بشینیم و بگیم باور کی درسته و کی غلط! اون فرد به اون گاو یا به اون مجسمه یا به طلسم و ضریح و … اعتقاد داره. ایمان داره. میدونید یعنی چی؟! یعنی همون قدری که ما به خدا اعتقاد داریم. اصلا شاید هم بیشتر. من برعکس شما فکر میکنم که اگر طبق اعتقادات بیمار باهاش رفتار کنیم بهش توهین کردیم. نه. اتفاقا به او و به اعتقاداتش احترام گذاشتیم. این یعنی آقای بت پرست، من به چیزی که تو بهش ایمان داری احترام میذارم، پس یعنی به تو احترام میذارم، اما اینم باید بفهمی که این به این معنی نیست که من به این بت یا به این گاو ایمان دارم. قضیه همون داستان موسی و شبان‌ئه.

ببینید ما پیامبر نیستیم که بخوایم مردم رو به خداپرستی دعوت کنیم. چون بلد نیستیم و اگه سرخود هر کس بخواد بقیه رو به خداپرستی دعوت کنه کار خراب میشه. سلیقه ای میشه. خدا پیامبر فرستاد تا کار سلیقه ای نشه. بنابراین ما نه وظیفه داریم و نه حق داریم که یک خدانشناس رو به خدا دعوت کنیم.

اگه شما مجبور بشید با یک عده بودایی برای یه مدتی زندگی کنید، و اگه مجبور باشید در مراسم اونها شرکت کنید باید مثل اونها رفتار کنید. و این اصلا به این معنی نیست که شما به اعتقادات اونها معتقدید. فقط دارید از این طریق به اونها میفهمونید که من به شما و اعتقادات شما احترام میذارم.

همین احترام گذاشتن ها باعث میشه مردم به اعتقادات هم توهین نکنن و همدیگه رو در این زمینه آزاد بدونن و مثل انسان های فهمیده در کنار هم زندگی کنن. برای اینکه دیگران رو به دین وآیین خودمون دعوت کنیم نباید و نباید و نباید اعتقادات دیگران رو ببریم زیر سوال و تخریب کنیم و بگیم این غلطه، اینی که من میگم درسته. بلکه باید فقط و فقط دین خودمون رو نشون بدیم. بگیم ما این طوری هستیم. ما به این اصول پایبندیم. ما این طور فکر میکنیم.  و اصلا حق نداریم بگیم دین شما یا این گاوه چیه که می پرستید؟

پس به نظر من نه توهین به خودمونه نه توهین به رشتمون نه توهین به بیمار. بلکه عین محترم شمردن حق یک انسان در انتخاب دینشه.