احسنت بر توضيحات خانم دكتر كه به موضوعات نغزي اشاره فرمودند

به صرف پزشك بودن همسر نميشه گفت كه خوش بخت ميشن يا نه، بستگي به آدماش داره، اما به هر حال بايد اين واقعيت رو قبول كرد كه دوسر پزشك زندگي سختي دارن، نميشه به كسي كه اين همه درس خوند بگي سر كار نرو! زحمت كشيده ،‌حق داره به جامعش خدمت كنه و كاري رو كه دوست داره انجام بده! قاعدتا در اين ميان به خانمها سختي بيشتري ميرسه مگر اينكه آقا خيلي كمك كن باشه !‌خب خانم مسئوليت بيشتر كارهاي خانه رو به عهده داره (حالا بماند كه از بدبخت مردا كار ميكشن!) البته مسئوليت مردها هم كم نيست اما بزرگ كردن فرزند كار راحتي نيست و نياز به اختصاص زمان زيادي داره و به والدين فشار مياد! يكي از اساتيد بود ميگفت بچه ها همسر پزشك نگيريد ما گرفتيم پدرمون در اومد! خيلي باهم راحتن و بهم علاقه دارن اما زندگي خيلي سختي رو ميگذرونن ! در كل به نظر من مونده به خود طرفين و قدرتشون در تقسيم كارها و تحمل شرايط پيچيده…

اما اين عشقي كه خانم دكتر فرمودند بسيار مهمه،‌جوانان ما واقعا نميدونن عشق چيه ! نديده و فكر نكرده عاشق ميشن و زود هم فارق ميشن! به علت شرايط سخت تر جامعه نسبت به گذشته و مشكلات فراوان فرد سعي ميكنه به كسي پناه ببره و به دليل ضعف بنيانهاي خانوادگي اون فرد كسي خارج از خانواده ميشه و اينجاست كه خيلي ها اشتباه ميكنن و به اولين كسي كه ميبينن و بهشون ميگه دوست دارم و يكم به حرفشون گوش ميكنه اعتماد و سپس علاقه مند ميشن و عقل هم از دست ميره! بعد كه شورشون كم ميشه ميبينن خوب دقت نكردن و طرفو نشناختن و فقط نبايد خوبيهاشو ميديدن! اين مصيبته ! همين ميشه كه نتيجه ميگيرن همه دخترها يا همه پسرها نامردن،‌لعنت ميكنن،زده ميشن،‌درب و داغون ميشن، و بقيشم بلديم ديگه…

اين موضوع منجلابيه كه جوانان ما توش گير افتادن و مديرتش هم كار آسوني نيست،‌

جواني كه بايد با انرژي دنبال آينده و موفقيتشون باشن جذب مسائل حاشيه اي شده و از كار اصلي فاصله ميگيرن و اين جاي تاسف داره…

 خوشبختی 1 احساس درونیه.پزشک با غیر پزشک.باسواد با بیسواد,ازین نظر فرقی ندارن.همه یاد گرفتن بدیها و زشتی ها رو پر رنگ ببینن  و خوبی ها و زیباهی ها رو اصلا نبینن.

اگه ما یادمون بمونه که این شخصی که الان LABLEهمسر داره.همون شخصیه که 1 روز معشوق ما بود و برا رسیدن بش خودمون رو به آب و آتیش زدیم شاید خوش بین تر بشیم.چی به سر ما میاد که از عشق رویایی مون هیچی نمی مونه.

 ما پزشکا با این همه ادعا از نظر درک و فهم و نگاه چند بعدی به قضایا چرا باید تو مشکلات زندگی از همه زودتر پا پس بکشیم.

معنی تفاهم چیه که همه دم ارش میزنن و در عمل سایه ای ازونم رو کارای ما وجود نداره.

ایا واقعا اون عشق اولیه از بین میره,با از اول معنیشو درست نفهمیدیم و عجولانه تصمیم گرفتیم؟یا مشکلات زندگیمون اونقد لا ینحل شدن که عشق رو تو زندگیمون کم رنگ کرده؟من که فکر نمی کنم هیچ مشکلی اونقد لا ینحل باشه که عشق واقعی رو از بین ببره.عشق ما به خدارو تصور کنید…وقتی مشکلی پیش میاد به اون عشق پناه میبریم نه اینکه خود عشق رو زیر سوال ببریم.اگه قبول داشته باشیم که عشق زمینی هم جزئی از عشق خدائیه پس چرا این عشق به ناکجا میرسه  و اون عشق به افلاک؟    

گل گفتی .خانم دکترهمه   تاپیک ها رو پوشش میدن ما شا الله

می دونید مشکل اصلی چیه؟ اینه که علوم پزشکی تبدیل شده به یه کلونی ! کلونی بسته ! بیرون از این کلونی هم زندگی جریان داره ولی دانشجوهای ع پ متوجهش نمی شن انگار..به قول افلاطون انگار توی غار مونده باشن و از وقایع و آدمای بیرون از غار بی خبر باشن. من نه تو علامه طباطبایی این معضل رو دیدم نه تو هنرهای زیبا. قصد توهین ندارم چون در حال حاضر خودمم یکی از دانشجوهای ع پ محسوب میشم.البته فعلا! نمی دونم علت این کلونی بودن چیه؟ فقط میدونم چیز خوبی نیست. هر وقت تو سمیناری جایی که همه دانشگاه ها حضور داشتن بودم، ع پ ها همیشه مشخص بودن (به عبارتی تابلو). حالا تصور کن بخوان با هم زندگی مشترکم داشته باشن! از بالاترین آمارای طلاق تو این قشر بگیر تا اون چیزایی که همه میدونیم و به روی خودمون نمیاریم… قطعا ویقینا اشتباه محضه. البته میشه یه پرانتز باز کرد واسه اونایی که معتقد به تقدم اخلاق به غیر هستن.اونم در صورت تئوریک نبودن اعتقاداتشون. ولی در کل توسعه زندگی شهر نشینی و پیامدهاش (سبک زندگی اجتماعی،  ارزش های در حال تغییر ، شوک آینده یا به عبارتی تقابل سنت و مدرنیته اونم تو عصری که دنیا داره حتی پست مدرن رو از گردونه ی تاریخ حزف میکنه ) باعث میشه مشکلات زندگی مشترک تو اقشار تحصیل کرده تفاوت معناداری داشته باشه،خصوصا ع پ ها متاسفانه.