دیگه کمیته ای نمونده که بخواد باقی بمونه یا نه. بیشتر شده شبیه سازمان گردشگری. هر دفعه یه جلسه ای میذارن بعد همه فقط و فقط دنبال امتیاز گرفتنند. بیشترین امتیاز رو تور تحقیقاتی داره. هح! تور چی؟ تحقیقاتی! زرشک! کجاش تحقیقاتیه! بازدید از دو تا مرکز تحقیقاتی شد کار آخه؟!

من نمیدونم این چه بیماری‌ایه افتاده توی جون ما. اصلا انگار عرق ملی نداریم. انگار ایران برامون مهم نیست. اصلا نمیبینیمش. فقط خودمون رو میبینیم و دنبال امتیاز گرفتنیم. امتیاز بگیریم که سهمیه بگیریم، استعاد درخشان بشیم، استریت بشیم و چی و چی و چی… واسه چی؟ واسه منافع شخصی. واسه اینکه زودتر درس رو تموم کنیم، یا بتونیم بذاریم بریم اون ور، یه یه پولی گیرمون بیاد و …  هیچ غیرتی روی علم کشورمون نداریم. فقط به دین و اعتقاد هم گیر میدیم. فقط به صورت شدیدا کورکورانه ای نسبت به اعتقادات همدیگه تعصب داریم. پژوهش و علم و تحقیقات کیلویی چند! بگرد ببین کی مثل تو فکر میکنه، آدم خوبیه، کی فکر نمیکنه بگیر بزنش. پژوهش یعنی چی اصلا؟! بچسب به امتیاز. پژوهش مگه فایده ای هم برای تو داره؟! (هیچ فکر نمیکنیم که: این پژوهش برای مملکت خودمون فایده داره. حالا به ما این وسط اگه فایده ای هم نرسید اشکال نداره. )

نیست. این طرز تفکر بین ماها نیست. اگه همه که نه، اکثرا این طوری فکر میکردند، اون وقت حمایت هم میشد. اگه خالصانه به تحقیقات دانشجویی نگاه می کردیم حمایت درست حسابی هم میشدیم.

الان این حمایتی که میشه، شما فکر میکنید واقعا این حمایت در جهت حمایت از اون طرح تحقیقاتیه، یا حمایت از اون دانشجو؟ من توی دو تا از این نشست های دبیران و سرپرستان که بودم واقعا حالم به هم خورد. رک رو بی پرده بگم بهتون، بدم اومد. از کسایی که اونجا بودن و عین ببخشید لاشخور افتاده بودن روی جسد کمیته تحقیقات و هر کس به اندازه ای که میتونست سعی میکرد واسه خودش امتیاز درست کنه. متاسف شدم. برای خودمون که دم از ایرانی بودن میزنیم، دم از مسلمان بودم میزنیم، در حالی که نه به ایرن اهمیتی میدیم نه مثل یک مسلمان فکر و رفتار می کنیم. همه نوک دماغ خودمون رو می بینیم. فقط دنبال حمایت شدن خودمون و امتیاز کسب کردن برای سود خودمونیم.

با این وضعیت، بله، این کمیته ها باقی میمونن و همچنان چپاول و خیانت ادامه پیدا خواهد کرد. این وضعیت بهتر که نمیشه هیچ، بدتر هم خواهد شد. و ما با اینکه میدونیم این چیزها رو، اما خودمون رو گول میزنیم و به کار کثیفمون ادامه میدیم. کثیف، چون داریم به کشورمون خیانت میکنیم.

من نمیگم فقط انگیزه ی درونی. میگم اصل، این انگیزه ی درونیه، و امتیاز ها و حمایت ها در کنار این انگیزه ی درونی، مشوقی بشه برای تقویت هر چه بیشتر این انگیزه ی درونی. اما الان این انگیزه ی درونی وجود نداره،  و این امتیازها و حمایت ها فقط برای کسب سود شخصی هستند.

میدونم این بحث ها فایده ای نداره و خواهید گفت این خیلی رویاییه و ایده آل گراییه، و خواهید خندید. اما صرفا خواستم نظرم رو بنویسم. همین.

راه حل مشکل آموزشی؟

1)تغییر دادن کتب درسی:البته نه به معنای تغییر رفرنس ها..استاد جراحی ما میگفت همزمان با خودش که ایران رزیدنتی میخونده پسرداییش آمریکا رزیدنتی جراحی میخونده وقتی میاد ایران میبینه اونا شوارتز میخونن شگفت زده میشه میگه شوارتز رو ما دست اساتیدمون هم نمیبینیم پروفوسور گروهمون تو کتابخونه ش داره!!استادمون گفت کتاب اونا یه جزوه 100 صفحه ای بوده..بماند اینکه ما استاجرامون تو کتابخونه شون چندتا رفرنس از هر درسی دارن!!!توی آموزش ما رفرنس ها به جای اینکه رفرنس باشن جزوه هستن!!!رفرنس یعنی چیزی مثه دائره المعارف مثه فرهنگ لغت که در موارد خاص بش رجوع کنی ولی اینجا ما باید خط به خط رفرنس ها رو حفظ کنیم مثه این می مونه که به دانشجوی ادبیات بگی خط به خط فرهنگ دهخدا رو حفظ کن!!!

اگه من بودم خیلی از چیزهای غیر ضروری رو از سرفصل های درسی پزشکی عمومی حذف میکردم.چه معنی داره ما جز به جز پاتولوژی کانسرها رو بدونیم در حالی که در تشخیص علائم بالینی کمک نمیکنن و در ضمن ما اصلا در آزمایشگاه پاتولوژی مسئول تشخیصشون نیستسم؟ خیلی از مباحث مثلا خود شوارتز کار پزشک عمومی نیست پس واسه چی باید درگیر حفظ تئوری پروسه های گاسترکتومی بشه؟یا واقعا خیلی از مباحث علوم پایه با همون وسعت باید به ما آموزش داده بشن؟باور میکنین ما واسه یه امتحان بیوشیمی سه تا رفرنس خوندیم؟لنینجر  و هارپر و شهبازی ملک نیا!!!

 چیزایی که ما میخونیم باید بر اساس مشکلات و نیازهای جامعه باشه..شما وقتی می افتین تو کار بهداشت و درمان میبینین که چیزایی که یاد گرفتین با چیزایی که باید به کار بگیرین متفاوته..مثلا پروتکل هایی که وزرات بهداشت در مورد برخورد با بیماریها میده..وزارت بهداشت یه سری جزوه ها و مجلات واسه پزشک های عمومی که تو سیستم بهداشت و درمان کار میکنن میده که بر اساس سیاستهای بهداشتی کشوره..در عمل میبینی اونا به کارت میان.چیزی که از اول به ماآموزش داده نمیشه و وقتی وارد سیستم شدیم می بینیم که چقدر تضاد وجود داره!خب نمیشه از اول ما همون چیزا رو یاد بگیریم؟ وقتی مقایسه میکنین پروتکل ها و جزوات وزارتخونه هم خیلی به درد بخورترن هم کاربردی تر و هم اون چیزیه که نیاز جامعه س!

2)روش ارزشیابی:

دکتر مجد تو کتاب اعتماد به نفسشون نوشتن علت اینکه دانشجوهای غرب از دانشجوهای ما با اعتماد به نفس ترند اینه که درست ارزشیابی میشن که واسه کوچیکترین کارهاشون تشویق میشن.دکتر همونجا مینویسه که استاد محترم داخلی که اصلا نمیخواد دانشجو قبول بشه(باور میکنین امتحان کورس خون ما تو فیزیوپات سوالات بورد استادمون بود؟خودش گفت چون وقتی بعد از امتحان واسه پرسیدن جوابها دورش رو گرفته بودیم نمیتونست از حفظ جواب بده به ما گفت باید بره از رو کلیدها جواب بده !!!)

دکتر مجد میگن اگه از لحاظ تئوری بین دانشجوهای ما و غرب  امتحان بگیرن ایرانی ها خیلی سرآمدترن ولی اونها به خاطر همون دانش کمی که دارن از بچه های ما با اعتماد به نفس ترن.چرا؟چون یاد گرفتن چیزایی رو که باید یاد بگیرن بخونن و همیشه از چیزایی ازشون امتحان گرفته شده که بشون از قبل آموزش داده شده نه پاورقی ها و اعلام کتاب ها!!!

3)روش آموزش:

آموزش اگه بر اساس نیاز صورت بگیره خود به خود دانشجو رو به سمت پژوهش میره اگه ببینه این چیزی که داره یاد میگیره یه مشکل بهداشتیه و نیاز به ارائه ی راه حل داره  و اگه از دانشجو راه حل خواسته بشه و نظریات و افکارش هدایت بشه خود به خود خودش از درون احساس میکنه باید تحقیق کنه..فلسفه ی اون استاد راهنمایی که از اول ورود اسمش رومون بود که یه بار هم ندیدیمیش چیه؟اینه که با دانشجوش حرف بزنه..ببینه روند درسیش رو چه طور میگذرونه؟دغدغه های آموزشیش چیه؟تو چه چیزایی نیاز به حمایت و کمک داره؟

4)روش پژوهش:

واسه پژوهش حضور همون استاد راهنما لازمه که به دانشجو روش تحقیق رو نشون بده!این همه هیئت علمی واسه چی دارن پول یا مفت می گیرن..ماشاءا… اونقدر هم زیاد شدن که هر دانشجو میتونه بچندتا استاد راهنما داشته باشه!..خب از اول تعریف بشه واسه اون استاد که شما مسئول این دانشجو از اول وروردش تا آخر فارغ التحصیلیش هستین مسئول اینکه اون رو تو روش تحصیلش پیگیری کنین.اینکه هماهنگی های لازم واسه پژوهشش رو شما انجام بدین نه اینکه خودش بخواد همه کارها رو با هم کنه..خودش مسئول کاغذبازی های اداری و گرفتن بودجه و تامین وسایل آزمایشگاهی و اجازه گرفتن از نگهبان که چند ساعت بیشتر از وقت اداری تو دانشگاه باشه و آخرش هم خودش جوابگوی سایر اساتیدش باشه..

مگه میشه راه حل نباشه؟اگه همفکری باشه   هزار و یک راه حل پخته و علمی میتونه عیان بشه..اگه همدلی باشه و همه دغدغه شون پیشرفت مملکت باشه نه پیشرفت فردی!!!این یه اصل اساسیه:منافع مشترک ما در راس است!!!منافع فردی نه!منافع مشترک!