قدمت رشته مامایی در ایران به شکل آموزش عالی پس از تحصیلات
دبیرستانی, به هشتاد سال قبل بر می گردد. . اولین بار در سال 1298
مرحوم نصیرالدوله, وزیر فرهنگ, مدرسه فرانکو پرشین را به دارالمعلمات
تبدیل کرد و مقرر داشت که ده نفر از شاگردان این مدرسه, هفته ای 3
روز در بیمارستان زنان مشغول به قابلگی و درمان امراض شوند و این
پایه آموزش مامایی به صورت علمی در ایران بود و به این ترتیب ,اولین
آموزشگاه مامایی به نام “مدرسه قابلگی” با ده نفر شاگرد در
بیمارستان زنان سابق شهر تهران تاسیس شد. کم کم پزشکانی با تخصص زنان
و زایمان به ایران آمدند و به این فکر افتادند تا زمینه گسترش این
فن به عنوان یکی از شاخه های علم پزشکی را فراهم آورند و این کار با
همکاری دکتر صالح, بختیار و مصدق انجام شد و شالوده علمی این حرفه شد
و اولین آموزشگاه عالی مامایی با اعطای مدرک معادل لیسانس به عنوان
یکی از شعب مدرسه طب آغاز به کارکرد(در سال 1308).

در سال 1313 دانشگاه تهران تاسیس و سپس دانشکده پزشکی افتتاح
گردید و در سال 1319 بیمارستان زنان, ضمیمه دانشکده پزشکی شد.

در سال 1335 تا 1358 برنامه آموزشی آموزشگاه به برنامه1/5
ساله پرستاری و مامایی برای لیسانسیه های پرستاری تغییر یافت و به
دنبال سه سال تعطیلی انقلاب فرهنگی از آغاز سال 1362 به نام “مدرسه
عالی مامایی ” شروع به کار کرد و در سال 1365 پس از انتقال آموزش
گروه های پزشکی از آموزش عالی به وزارت بهداشت, دانشکده های پرستاری
ومامایی تاسیس شد و با تاسیس دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه
علوم پزشکی تهران , رشته مامایی به فعالیت پرداخت و هنوز هم ارائه
خدمت می نماید. در سال 1374, اداره مامایی از دفتر پرستاری جدا شد و
زیر نظر وزارت علوم قرار گرفت و از اقدا مات این اداره, ثبت 15
اردیبهشت, مصادف با 5 ماه می به عنوان “روز جهانی ماما” در تقویم
رسمی کشور, تنظیم شرح وظایف کارشناسان و کارشناسان ارشد مامایی و
اقدامات موثر در عضویت سازمان نظام پزشکی کشور و معرفی نیروهای واجد
شرایط طرح در مراکز درمانی و پیگیری و ایجاد دوره PhDو… می باشد.
همینک دوره دکترای رشته مامایی در کشور تصویب شده است ( تیر ماه
1384) دانشگاه های مادر اقدام به تربیت ماماها در مقطع
دکترای بهداشت باروری می کنند.