وقتی که عمر کوتاهتر از چشم به هم زدنیست..
وقتی جای خالی اش را هرگز نمیتوان پر کرد…
چگونه میگذاری رنجیده خاطر برود عزیزی که قلبش برای تو..
بگذار فردا که نباشم
جز یاد مهربانی چیزی به خاطر نیاورد..
بگذار بگذرم
برای دوست داشتن عمر را تاوان میدهی
پس بگذار
بداند که ..
.
.
.
وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن..