برای روشن کردن کامل قضیه!!!!!!!!!

 

آزمایشگاه فقط کارش انجام یکسری آزمایشها و اعلام نتایجه.مسئول آزمایشگاه حق تحلیل نتایج آزمایش برای بیمار رو نداره.

تو آزمایشگاه فقط یکسری آزمایشات انجام میشه و نتایج به بیمار داده میشه و بیمار نتایج رو به پزشک معالج میده و پزشک براساس نتایج آزمایش روش درمان رو انتخاب میکنه.

خوب پس تا اینجا نیازی به کسیه که پزشکی خونده و به بیماری ها آشنا تره نیست!!!!!!!!!!!!

آزمایشگاه نیاز به کسی داره که به روش های آزمایش آشنا باشه.

اون زمان که علوم آزمایشگاهی دکترای حرفه ای داشت حداقل یک فرد 11 سال علم آزمایشگاه رو یاد میگرفت و بعد اقدام به تاسیس آزمایشگاه میکرد ولی الان یک پاتولوژیست فقط تو دوران تخصص یکسری اطلاعات کسب میکنه .قطعا کسی که 11 سال علم این رشته رو خونده اطلاعاتش بیشتر خواهد بود از یک پاتولوژیست در حوزه آزمایشگاه.

مخالف حضور پاتولوژیست ها نیستیم ولی به نطرم هرکسی جایی داره.همونطور که یک پزشک دوست نداره یک مسئول آزمایشگاه در کارش دخالت کنه یک مسئول آزمایشگاه هم میخواد که احترامش حفظ بشه و به علمش ارزش داده بشه.

 

و اینکه یکی از دوستان گفته بودن((اگه مجوز تاسیس یک آزمایشگاه طبی رو بخوان بدن به غیر دکترها، اون وقت هر کسی واسه خودش پا میشه میاد آزمایشگاه راه میندازه. این که نمیشه که!))

منظور شما از هرکسی کیه؟کسی که دکترای حرفه ایه علوم آزمایشگاهی داره هرکسیه به نظر شما؟

 

 

 

تاپیکی با این عنوان  "پاشنه آشیل آسیب شناسی …… ؛ علوم آزمایشگاهی !!" تو گروه علوم آزمایشگاهی و علوم آزمایشگاهی 87 اردبیل گذاشته شده از دوستان تقاضا دارم که اون مطلب رو هم بخونن فقط برای روشن شدن موضوع

 

قسمتی از اون مطلب:

 

”در کشورهای پیشرفته به ویژه در آمریکا و کانادا، دانشگاه‌ها هویتی مستقل دارند و فعالیت‌های آن‌ها زیر نظر دولت نمی‌باشد و برنامه‌های آموزشی دوره‌های دانشگاهی آن‌ها توسط انجمن‌های تخصصی هر رشته و با استفاده از نظرات انجمن‌ها، ارگان‌ها و صاحب‌نظران مختلف تهیه، تصویب و پس از نظرسنجی‌های عمومی و تخصصی جهت اجرا به دانشگاه‌ها ابلاغ می‌گردد. این قبیل انجمن‌ها را آژانس‌های اعتباردهی یا « Accrediting Agencies » گویند.

در کشور آمریکا، آژانس ملی اعتباربخشی (NAACLS ) یک آژانس مستقل و غیر انتفاعی برای علوم آزمایشگاهی بالینی است که کیفیت و تمامیت برنامه‌های آموزشی را که منجر به تربیت افراد حرفه‌ای و تخصصی جهت فعالیت در آزمایشگاه‌ها می‌شود، تضمین می‌نماید. این آژانس در سال ۱۹۷۳ تأسیس شده و از آن زمان با همراهی انجمن آمریکایی علوم آزمایشگاهی بالینی (ASCLS) به عنوان قائم مقام و جانشین بورد انجمن آمریکایی آسیب‌شناسی بالینی (ASCP) فعالیت کرده است.

این آژانس استانداردهایی را پدید می‌آورد تا در مقایسه با آن، برنامه‌های آموزشی مورد ارزیابی قرار گرفته و پیشبرد برنامه‌های نظارتی خود را ارتقاء داده و در صورت لزوم مشاوره و آموزشهایی برای تضمین پیامدهای حرفه‌ای مناسب سطح ورود به هر دوره را ارائه کرده و می‌کند. امور آژانس توسط سه کمیته پژوهشی، یک هیئت رئیسه و یک دفتر اجرائی و صد‌ها داوطلب انجام می‌شود.

NAACLS با در نظر گرفتن مشکلات و واقعیت‌های موجود در آزمایشگاه‌های بالینی آمریکا، از سال ۲۰۰۰ میلادی با برگزاری چندین کنفرانس به این نتیجه رسید که برنامه‌های آموزشی فعلی آزمایشگاهی پاسخگوی نیازهای جامعه پزشکی آمریکا نیست و جای خالی یک رشته شغلی که بتواند به عنوان حلقه گمشده، فضای خالی بین پزشکان بالینی، پرستاران، بیماران و پرسنل آزمایشگاه‌ها را پر کند، به شدت احساس می‌شود.

به دنبال این کنفرانس‌ها با برنامه‌ریزی‌ و مطالعات متمادی، گروهی تحت عنوانGTF مأمور بررسی این مسئله شدند. گروه GTFطی ۲ سال، از سال ۲۰۰۴ تا سال ۲۰۰۶، با برگزاری چندین تله کنفرانس، کنفرانس حضوری و مطالعات فراوان و ردوبدل کردن چندین نامه الکترونیکی با صاحب نظران پزشکی و آزمایشگاهی، سازمان‌های اعتباربخشی و آزمایشگاه‌های بالینی بزرگ و معتبر آمریکا پیشنهاد تأسیس دوره جدیدی بنام دکترای علوم آزمایشگاهی بالینی Doctor of Clinical Laboratory Science ( به خلاصه DCLS )را به NAACLS ارائه داد.

آژانس هم با بررسی‌های فراوان، از ماه ژوئیه تا سپتامبر ۲۰۰۶، پیش‌نویس برنامه DCLS را برای نظرسنجی عمومی بر روی پایگاه اینترنتی خود قرار داد و در تاریخ سی‌ام‌سپتامبر ۲۰۰۶ این برنامه به تصویب نهایی آژانس رسید و به کلیه دانشگاه‌های آمریکا ابلاغ شد.  

 

در اساسنامه این دوره نقش دکترای علوم آزمایشگاه بالینی چنین تعریف شده است:  

«انتظار می‌رود که دکترای بالینی علوم آزمایشگاهی، پایان تحصیلات حرفه‌ای در حرفه علوم آزمایشگاهی بالینی باشد».

این رشتة تحصیلی، فرصت‌های جدیدی برای پیشرفت حرفه‌ای در حوزه‌های متعددی که شامل مؤسسه‌های بالینی، آزمایشگاه‌های دولتی، سازمان‌های تحقیقاتی و آزمایشگاه‌های دانشگاهی می‌باشد را پدید می‌آورد.

دارندگان مدرک دکترای بالینی علوم آزمایشگاهی، به ‌عنوان واسطة مشترک مؤثری بین پزشک، تحقیقات پزشکی و سیاست‌های مراقبت بهداشتی عمل خواهند کرد.   آن‌ها از طریق حذف تست‌های غیر ضروری و افزودن تست‌های لازم که توسط پزشک درخواست نشده‌اند، استفاده صحیح و مؤثر از تست‌های آزمایشگاهی را تضمین خواهند کرد. بدین ترتیب کاهش هزینه‌ها، تشخیص سریع‌تر و ارتقاء کیفی وضعیت بیماران حاصل خواهد شد.  

 

مسئولیت‌های افراد دارای مدرک دکترای علوم آزمایشگاهی بالینی در حوزه‌های مختلف چنین تعریف شده است:

این افراد در حوزه مراقبت از بیمار با استفاده از الگوریتم‌های تست‌های آزمایشگاهی و اطلاعات و آگاهی که از موارد تشخیصی و درمانی دارند، با نوشتن یادداشت و تذکر روی برگة جواب آزمایش‌ها، استفاده و کاربرد آزمایش‌ها در درمان را تسهیل می‌کنند.

در حوزه آموزش، به‌عنوان عضو هئیت علمی دانشگاه‌ها، مشاور بیماران و خانواده‌ها بوده و با ارائه مشاوره به دست‌اندرکاران امر پزشکی و مراقبت‌های بهداشتی، به نحو مؤثری موجب انتشار اطلاعات آزمایشگاهی خواهند شد. آن‌ها به متخصصان امور بهداشتی و عموم مردم، درباه آزمایش‌هایی که نیاز به نسخه پزشک ندارند و تست‌های آزمایشگاهی بر بالین بیمار.، (Point of Care Testing) آموزش خواهند داد، همچنین دست اندرکاران امور بهداشتی را آگاه خواهند کرد و در مورد آنالیت‌ها و تست‌های جدیدی که حاصل پیشرفت فناوری‌های روبه توسعه هستند آموزش خواهند داد.

در حوزه کاربردهای تحقیقاتی، آن‌ها تحقیقات بالینی را انجام داده و یافته‌های تحقیقاتی را به شکل کاربردی در امر بالین به کار خواهند گرفت. در حوزه سیاست مراقبت‌های بهداشتی نیز، آن‌ها در دسته‌های مختلف تصمیم‌گیری و سیاست‌گزاری شرکت کرده و پیشنهادات خود را ارائه خواهند داد، همچنین وارد حوزه‌هایی نظیر وکالت حرفه‌ای و اخلاق پزشکی خواهند شد.

در حوزه وابسته به ارائه خدمات بهداشتی نیز، آن‌ها بخش جدایی‌ناپذیر مدیریت مراکز آزمایشگاهی، اداره کل خدمات آزمایشگاهی بوده و با تجزیه و تحلیل پیامدهای آزمایشگاهی در حوزه‌های کاری متعدد نظیر؛ مراقبت مستقیم از بیمار، مدیریت‌های صنعتی، سلامت عمومی و مؤسسات دولتی، خصوصی، بالینی و دانشگاهی، دسترسی به خدمات آزمایشگاهی را تضمین می‌کنند.