یک روز آموزگار از دانش آموزانی که در کلاس بودند پرسید:آیا میتوانید راهی غیر

تکراری برای ابراز عشق بیان کنید؟…….

برخی از دانش آموزان گفتند: با بخشیدن،عشقشان را معنا میکنند.برخی دادن گل و هدیه

و حرف های دلنشین را راه بیان عشق بیان نمودند…شماری دیگر هم گفتند:با هم بودن

در تحمل رنجها،و لذت بردن از خوشبختی را راه بیان ابراز عشق میدانند.

در آن بین پسری برخاست و پیش از اینکه شیوه دلخواه خود را بیان کند شروع به

تعریف داستانی کوتاه نمود:

یک روز زن و شوهر جوانی که هر دو زیست شناس بودند،طبق معمول برای تحقیق

به جنگل رفتند.آنها وقتی به بالای تپه رسیدند در جا میخکوب شدند.یک ببر بزرگ جلوی

زن و شوهر ایستاده و به آنها خیره شده بود.شوهر تفنگ شکاری به همراه نداشت و

دیگر راهی برای فرار نبود.

رنگ صورت زن و شوهر پریده بودو در مقابل ببر جرات کوچکترین حرکتی نداشتند.

ببر آرام به طرف آنها حرکت کرد،همان لحظه مرد زیست شناس فریاد زنان فرار کرد

و همسرش را تنها گذاشت…بلافاصله ببر به طرف مرد دوید و چند دقیقه بعد،ضجه های

مرد جوان به گوش زن رسید.ببر رفت و زن زنده ماند.

داستان که به اینجا رسید دانش آموزان شروع کردند به محکوم کردن مرد.

راوی اما پرسید:آیا میدانید مرد در آخرین لحظات زندگی اش چه فریاد میزد؟

بچه ها حدس زدند، حتما از همسرش عذر خواسته که اورا تنها گذاشته است.

راوی جواب داد:نه، آخرین حرف مرد این بود:عزیزم تو بهترین مونسم بودی،از پسرمان

خوب مواظبت کن،و به او بگو که پدرت همیشه عاشقت بود.

قطره های بلورین اشک صورت پسرک را خیس کرده بود که ادامه داد:

همه زیست شناسان میدانند که ببر فقط به کسی حمله میکند که حرکتی انجام دهد یا فرار کند.

پدر من در آن لحظه ی وحشتناک با فدا کردن جانش،پیش مرگ مادرم شد و اورا نجات داد.

این صادقانه ترین و بی ریاترین راه پدرم برای بیان عشق خود به مادرم و من بود…؛