شما رو نمی دونم ولی من در مور خودم میگم که در این حد نیستم که بخوام درمورد این بزرگان نظر بدم. همین وبس…

ما هیچ وقت نمیتونیم اون حسی که شاعر موقع سرودن یا نویسنده موقع نوشتن داشته درک کنیم. و قضاوت کنیم که منظورش از اینکه از “می” تعریف و تمجید میکنه یا هر چیز دیگه ای، چی بوده در اون لحظه. و اصولا شاعران و نویسندگان این جور شعرها و نوشته ها رو که برخاسته از احساسشون هست نمیگفتن و نمیگن که جایی ثبت بشه و ملت بیان نقد کنن. چه کسی از نقد احساساتش توسط دیگران خوشش میاد؟! از نقد تفکرات بله، اما از نقد احساسات نه. حافظ، مولوی، سعدی … و هر شاعر  و نویسنده ی دیگه ای، بعضی موقع ها فکرش رو و بعضی موقع ها احساسش رو نوشته. و ما نمیتونیم حس اینها رو درک کنیم. و من فکر میکنم نباید هیچ وقت نوشته ای رو که از روی احساس نوشته شده نقد کرد و در موردش نظر یا پیشنهاد داد! چون حس یه چیزی نیست که بتونی اندازه بگیریش بگی اینجاش بده اینجاش خوبه. اینجاش یعنی این و اونجاش یعنی اون!  نه، حس اینجوری نیست. وقتی شروع کردی به نقد یک حس، گند میزنی به اون حس. خرابش میکنی، اونو با تفکر همسنگ می کنی که این به نظر من اشتباهه. در مورد این جور نوشته ها باید خودت واسه خودت بخونیشون و هر برداشتی که به قلبت خطور کرد همونو مد نظر قرار بدی و تمومش کنی! در مورد احساسات دیگران حرف زدن کار خوبی نیست. این نظر منه، چون خودم می نویسم و دوست ندارم کسی روی احساسات من نقد بنویسه! و هیچ وقت هم خودم همچین کاریو برای کسی نکردم.