گاهی اوقات منم به این فکر می کنم. اخه می دونید به نظر من جسد در امر آموزش آناتومی خیلی موثره ولی اگر هم نباشه باز تا حدی می شه جاشو با مولاژ یا اطلس یا مدل های سه بعدی و … پر کرد. ولی خوبی ای که آموزش با جسد داره اینه که یه دانشجو اولا ترسش کمتر می شه و دوما خیلی از مسائل براش عادی می شه سوما جسارت پیدا می کنه . ولی چه کنیم بالاخره اینم یه بخش از پزشکیه.

توی ضرورت یادگیری آناتومی اونم به صورت عملی هیچ شکی نداشته باشید، اونایی که اومدن تو بالین خوب می فهمن، بیشتر نکاتی که تو آناتومی مطرح میشه را یه پزشک عمومی کاربرد داره، مثلا یکی از مهمتریناش الگوی وریدهای سطحی دست برای کاتترگذاری، یا اینکه گوشیت رو برای سمع قلب کجا بزاری… تو موارد پیشرفته ترم مثل کانولاسیون ورید مرکزی، چست تیوب گذاری، …. گذشته از همه اینها تا وقتی که خود ارگان ها و اندام ها رو نبینی اونطوری که باید درک درستی پیدا نخواهی کرد.

راستش رو بخواید خیلی دردناکه تصور اینکه اون فرد یکی از عزیزانمون باشه خیلی دردناکه، ولی به نظر من همین روش فعلی بهترینه، جایگزین بهتری به ذهنم نمی رسه…

البته یکی از چیزایی که باعث میشه آدم احساس بدی داشته باشه، نوع برخوردی است که معمولا با این جسدها تو اتاق تشریح میشه، اگه این اصلاح بشه و اینکه فکر کنیم اگه این فرد نبود و بدنش در اختیار ما نبود ما الان خیلی چیزها رو یاد نمی گرفتیم، خود اینها میتونه یه تقدس و بزرگی برای اون جسد ایجاد کنه، اون وقت همه یه جورایی خودشون رو به اون مدیون می دونن.